საქართველოში არსებული სოციალ-ეკონომიკური პირობები და მის ფონზე განვითარებული სტრესული სიტუაციები ალკოჰოლიზმის განვითარების საუკეთესო ფონს ქმნის. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ალკოჰოლიზმის გავრცელება უფრო მაღალია იმ ქვეყნებში, სადაც მევენახეობა და მეღვინეობაა განვითარებული და არსებობს ალკოჰოლური სასმელების მიღებისათვის ხელშემწყობი პირობა ტრადიციების სახით. ალკოჰოლიზმის განვითარების ხელშემწყობი პირობაა აგრეთვე მოსახლეობის სიმჭიდროვის ზრდა და ქვეყნის ურბანიზაცია. ასევე ადამიანთა ურთიერთშეხვედრები, სტუმრობა, ზეიმები და მწუხარება, რომელიც ტრადიციულად ღვინით უნდა იქნას აღნიშნული.
ალკოჰოლიზმის გავრცელებაში დიდ როლს თამაშობს ზნე-ჩვეულებანი და ალკოჰოლის მიღებისადმი საზოგადოებრივი აზრის დამოკიდებულება, მთავარი მიზეზია ალკოჰოლური სასმელების შედარებითი ხელმისაწვდომობაა; ხშირად ალკოჰოლიზმის განვითარების ხელშემწყობ მიზეზს წარმოადგენს ახალგაზრდების ზოგიერთ ნაწილში გავრცელებული აზრი, თითქოს ალკოჰოლური სასმელები, კერძოდ ღვინო და ლუდი განსაზღვრული რაოდენობით სასარგებლო შეიძლება იყოს ჯანმრთელობისათვის.
ძალზე მნიშვნელოვანია ახალგაზრდებში გავრცელებული შეხედულება იმის შესახებ, რომ ალკოჰოლის დიდი რაოდენობით მიღება და თრობა ვაჟკაცობის მაჩვენებელია.
ასევე დიდ როლს თამაშობს ალკოჰოლიზმის ჩამოყალიბებაში ოჯახური სიტუაცია, მშობელთა ალკოჰოლიზმი, მეუღლეებს შორის კონფლიქტი, რის უნებლიე მოწმეც ხდება ახალგაზრდა, მეუღლეთა განქორწინება და ოჯახის დანგრევა ქმნის ბავშვებისათვის აუტანელ საყოფაცხოვრებო პირობებს; ისინი მოკლებულნი არიან მშობლიურ სითბოს, ყურადღების და სიყვარულის გარეშე იზრდებიან, ხდებიან აგზნებულნი, რასაც საბოლოო ჯამში უკურეაქციით ისევ ალკოჰოლიზმამდე მივყავართ.
ზოგჯერ ხდება პირიქითაც, ზედმეტი მზრუნველობა და ფუფუნება, ბავშვის განებივრება, ქცევებისა და მოქმედებებისადმი უკონტროლობა ხელს უწყობს ახალგაზრდის ხასიათის არასწორად ჩამოყალიბებას. თუ ასეთი ახალგაზრდა მოხვდა ისეთ წრეში, სადაც ალკოჰოლის მიღება ჩვეულებრივი მოვლენაა, ადვილად ხდება ალკოჰოლის ჭარბი მომხმარებელი.
Aალკოჰოლიზმის წარმოშობაში განსაზღვრული მნიშვნელობა ენიჭება აგრეთვე ბიოლოგიურ, კერძოდ გენეტიკურ ფაქტორებს, რომლის დროსაც მემკვიდრეობით გადაეცემა ალკოჰოლისადმი მიდრეკილება.
აღსანიშნავია რომ ალკოჰოლის ძირითადად ახალგაზრდა მამაკაცები ეტანებიან - ყოველი მე-3-4 მამაკაცი, ქალებს ეს ჩვევა ნაკლებად ახასიათებთ (ყოველი მეათე), მაგრამ ზოგიერთ ქვეყანაში მათ შორის საქართველოშიც, შეიმჩნევა ქალების მიერ ალკოჰოლის მოხმარების ზრდის ტენდენცია. ორივე სქესის წარმომადგენლებში ალკოჰოლის მოხმარება ასაკთან ერთად კლებულობს.
ალკოჰოლის მოხმარების დონესა და მის მიერ გამოწვეული ფიზიკურ, ფსიქოლოგიურ, ფსიქიატრიულ და სოციალურ პრობლემებს შორის არსებობს პირდაპირპროპორციული კავშირი.
დამტკიცებულია პირდაპირპროპორციული კავშირის არსებობა ალკოჰოლის მოხმარებას და ღვიძლის ციროზსა და კიბოს, პირის ღრუს, ხახის, ხორხისა და საყლაპავის კიბოს შორის. კიბოს განვითარების რისკი კიდევ უფრო იზრდება იმ პირობებში, რომლებიც ამავე დროს თამბაქოს მოხმარებასა და კუჭის, მსხვილი ნაწლავის და მკერდის კიბოს შორის გარკვეული კავშირის არსებობის შესახებ. გარდა ამისა, ალკოჰოლის მოხმარება დაკავშირებულია ინსულტის, ჰიპერტენზიის და კარდიომიოპათიის გაზრდილ რისკთან.
გარდა ამისა, ალკოჰოლი აზიანებს კუჭ-ნაწლავის, ნერვულ და რეპროდუქციულ სისტემებს.
ცნობილია, რომ ალკოჰოლიზმით დაავადებულთა 50%-ზე მეტი ტუბერკულოზით არის დაავადებული, რაც აიხსნება ადამიანის იმუნურ სისტემაზე ალკოჰოლის მავნე ზეგავლენით.
დღეს ალკოჰოლიზმი სოციალურ უბედურებად და მედიცინის ერთ-ერთ მძიმე პრობლემად გადაიქცა, იგი დიდ მატერიალურ და მორალურ ზარალს აყენებს კაცობრიობას.
ალკოჰოლიზმი ახალგაზრდა ასაკში იწვევს დაავადებათა გაახალზრდავებას- კარდიოვასკულარულ დაავადებებს, ღვიძლის ციროზს, ღვიძლის კიბოს. სხვადასხვა ფსიქიკურ დაავადებებს, რომელთაგან სოციალური თვალსაზრისით ალკოჰოლიზმის უმძიმესი შედეგია ალკოჰოლური დეგრადაცია, რომელიც ვითარდება თანდათან და ახასიათებს ემოციური გაუხეშება, ოჯახური და საზოგადოებრივი დამოკიდებულებების გასადავება-დაკარგვა, კრიტიკის დაქვეითება, ინიციატივის და შრომისუნარიანობის ზოგადი დაქვეითება, მეხსიერების გაუარესება და სხვა, ცხადია ასეთი პიროვნება თავისთავად ასოციალური ხდება და ზიანს აყენებს საკუთარ თავს, ოჯახს და ბოლოს ქვეყანას.
გარდა ამისა, ზემოაღნიშნული დაავადებების მკურნალობაზე გაწეული ხარჯები მნიშვნელოვან ზიანს აყენებს ოჯახისა და სახელმწიფოს ბიუჯეტს. Aაღსანიშნავია ის ფაქტიც, რომ ალკოჰოლიზმთან დაკავშირებული დაავადებები ხშირ შემთხვევაში ნაადრევი სიკვდილის უმთავრეს მიზეზს წარმოადგენენ (დადგენილია, რომ ალკოჰოლიზმით დაავადებულთა სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა 15-20 წლით ნაკლებია), რაც თავის მხრივ სხვა დემოგრაფიულ პრობლემებთან ერთად იწვევს მოსახლეობის რეგრესული ტიპის ჩამოყალიბებას.
ალკოჰოლიზმი ასევე უარყოფით გავლენას ახდენს შობადობაზე. სხვადასხვა ავტორთა მონაცემების თანახმად ალკოჰოლიზმით დაავადებულთა 70-80% -ს აღენიშნება რეპროდუქციული სისტემის ესა თუ ის დარღვევები, პოტენციის დაქვეითება. შორსწასულ შემთხვევაში არც თუ ისე იშვიათია სრული იმპოტენციის ჩამოყალიბება.
ალკოჰოლიზმი მავნე ზეგავლენას ახდენს შთამომავლობაზე. ცნობილია ალკოჰოლური ემბრიოპათია_მსმელი დედების მიერ გაჩენილ ბავშვთა პათოლოგია, რომლის დროსაც გამოხატულია არე პოსტნატალური ფიზიკური და ფსიქიკური განვითარების ჩამორჩენით და ა.შ.
დიდი რაოდენობით ალკოჰოლური სასმელების სისტემური მოხმარება ხშირად განაპირობებს: ოჯახების ნგრევას.
ბავშვებისადმი უხეშ მოპყრობას, სამსახურში პრობლემებს, ძალადობას და კრიმინალურ აქტებს.
თვითმკვლელობებს და ტრავმატიზმს და უბედურ შემთხვევებს. ინგლისში ალკოჰოლის მიღების გამო დამხრჩვალთა რიცხვი შეადგენს 14%, შოტლანდიაში_24%. Fფინელი ექსპერტები თვლიან, რომ მათ ქვეყანაში ყოველი მე_3 დამხრჩვალი მთვრალი იყო.
სტატისტიკური მონაცემების თანახმად ტრავმატიზმს სისხლძარღვთა და ონკოლოგიური დაავადებების შემდეგ, სიკვდილიანობის გამომწვევ მიზეზთა შორის მე_3 ადგილი უკავია. სიმთვრალისაგან გამოწვეული ყველა სახის არასაწარმოო ტრავმებს შორის ამრიგად ალკოჰოლის მოხმარება, ისევე როგორც ჯამრთელობისათვის მავნე რისკ-ფაქტორები წარმოადგენს საქართველოსათვის მეტად აქტუალურ პრობლემებს, რადგან მისი მოხმარება უარყოფითად აისახება ახალგაზრდა ჯგუფის ჯამრთელობაზე და იწვევს სოციალურ-ეკონომიკურ, მედიკო_ბიოლოგიურ და დემოგრაფიულ პრობლემებს.
გინეკოლოგიური პათოლოგიები და აბორტები
03/21/2010
0 Comment(s)
გინეკოლოგიური ავადობის ანალიზი იმსახურებს განსაკუთრებულ ყურადღებას, ვინაიდან სწორედ დაავადებათა ეს ჯგუფი არა მარტო დომინირებს შარდ-სასქესო სისტემის დაავადებათა კლასში, არამედ მასზე მოდის არსებითი წილი, ქალის სასქესო ორგანოთა ახალწარმონაქმნების განვითარებაში. ამასთანავე, მთელ რიგ შემთხვევებში ქალის სასქესო სფეროს პათოლოგია დაკავშირებულია ორსულობის, მშობიარობის, და მშობიარობის შემდგომი პერიოდის სხვადასხვა გართულებებთან. სამწუხაროდ, უკვე ბავშვთა ასაკის ავადობის სტრუქტურაში აღინიშნება მთელი რიგი გინეკოლოგიური დაავადებები, რაც გამოვლენილ იქნა პროფილაქტიკური გასინჯვების შედეგად. არახელსაყრელი ფაქტორების ზემოქმედება პერინატალურ პერიოდში, მემკვიდრეობითი მიდრეკილება, არარაციონალური დღის რეჟიმი, გოგონების ზედმეტი დატვირთვა წინა პუბერტატულ და პუბერტატულ პერიოდებში-აი, ის მიზეზი, რასაც მივყავართ გინეკოლოგიური პათოლოგიების მანიფესტაციისაკენ, რომელიც იზრდება გოგონას ზრდასთან ერთად. ჰოსპიტალიზირებული გინეკოლოგიური ავადობის მიხედვით პირველ ადგილზეა სასქესო ორგანოების ანთებითი დაავადებები, მეორე ადგილზე- კეთილთვისებიანი სიმსივნეები, მესამე ადგილზე- მენსტრუალური ციკლის დარღვევით გამოწვეული ავადობები.
ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის მონაცემების თანახმად, მცირე მენჯის ორგანოების ანთებით პროცესთან დაკავშირებული დაავადებები ქალებში პათოლოგიების საერთო რიცხვის 37%-ს შეადგენს. გინეკოლოგიაში ანთებითი პროცესების რამდენიმე მიზეზი არსებობს: 83%-ს მიკროორგანიზმებით გამოწვეული ინფექციები შეადგენენ, 12%-ს ჰიპოთერმიით, 5%-ს საშვილოსნოს შიდა ინფექციები; სადღეისოდ, უახლესი აპარატურისა და მეთოდიკის წყალობით დიაგნოსტიკა სირთულეს აღარ წარმოადგენს. პრობლემა თვითონ ქალის დამიკიდებულებაა საკუთარი ჯანმრთელობის მიმართ (არანაკლებ აქტუალურია სოციალური მხარე – უსახსრობა და ძვირადღირებული გამოკვლევები) ქრონიკული ანთებითი პროცესები, მათ შორის, ენდომეტრიტი, ადნექსიტი, პარამეტრიტი და სხვა საბოლოოდ უნაყოფობის ძირითადი მიზეზი ხდება, რასაც ისევ მივყავართ დემოგრაფიულ პრობლემამდე. ამ გზით გამოწვეული უშვილობა საერთო რიცხვის 67%-ს შეადგენს. დროული დიაგნოსტიკა და მკურნალობა ამგვარი პათოლოგიების უმთავრესი პრობლემაა. ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის რეკომენდაციის თანახმად, ყოველმა ქალმა წლის განმავლობაში 1-2 ჯერ აუცილებლად უნდა ჩაიტაროს გინეკოლოგიური გამოკვლევა.
ქალთა ჯანმრთელობის გაუმჯობესების და გინეკოლოგიური ავადობების შემცირების მიზნით შობადობის დონის ზრდის მისაღწევად პირველხარისხოვანი ამოცანაა აბორტების პროფილაქტიკა, მათი რიცხვის მინიმუმამდე დაყვანა. სამწუხაროდ, Dდღესაც ჩვენში ოჯახის დაგეგმარების ყველაზე გავრცელებული საშუალება აბორტია. თუმცა აბორტების რეგისტრირებული რაოდენობა არ ასახავს რეალურ სურათს. უკანასკნელ წლებში საქართველოში აღირიცხება 20000-მდე ხელოვნური აბორტი. ექსპერტული შეფასებით კი აბორტების რაოდენობა 120000-ს აჭარბებს, რასაც ადასტურებს აბორტის გართულებით გარდაცვლილ ქალთა რაოდენობაც. ოფიციალური სტატისტიკის თანახმად 1997 წელს აბორტის გართულებით გარდაიცვალა 8 ქალი, 1998 წელს-4, 1999წელს-3 და 2000წელს –3 ქალი. ჯერ კიდევ გვხვდება კრიმინალური აბორტებით გარდაცვალების შემთხვევები. აბორტების მატება აღინიშნება 14-18 წლის გოგონებში, რაც თავისთავად სოციალური უბედურებაა, განსაკუთრებით საგანგაშოა პირველი ორსულობის დროს წარმოებული აბორტის ოპერაციის რაოდენობა, რომელმაც 2000 წელს 100-ს გადააჭარბა.
აბორტების გადანაწილება უმთავრესად 25-29 წლის და 30-34 წლის ასაკობრივ ჯგუფებშია თავმოყრილი. 25-29 წლის ასაკობრივ ჯგუფში -192 ხელოვნური აბორტი ყოველ 1000ქალზე. 30-34 წლის ასაკობრივ ჯგუფში 180 ხელოვნური აბორტი ყოველ 1000 ქალზე.
სტატისტიკა ნათლად ასახავს ვითარებას, რომელსაც უბრალოდ არასასურველს ვერ ვუწოდებთ. დღეს ამ თემაზე ბევრს საუბრობენ, კიდევ უფრო ბევრს კამათობენ, მაგრამ მიუხედავად პოზიციათა სხვადასხვაობისა, ოპონენტები ერთმნიშვნელოვნად მიდიან კონსენსუსამდე იმ საკითხში, რომ აბორტს უდიდესი ზიანი მოაქვს ქალის ორგანიზმისათვის და აბორტების რიცხვი ჩვენს ქვეყანაში უნდა შემცირდეს, ეს ხელს შეუწყობს აგრეთვე დემოგრაფიული კრიზისის დაძლევას.
აბორტების სოციალურ-ჰიგიენური ასპექტები ფართოდაა გაშუქებული სამეცნიერო ლიტერატურაში, ავტორთა უმრავლესობა თვლის, რომ ოპერატიული ჩარევის არცერთი სახე არ არის ისეთი საზიანო ქალის ორგანიზმისათვის, როგორც ორსულობის ხელოვნურად შეწყვეტის ოპერაცია-იზრდება სასქესო ორგანოთა ანთებითი დაავადებების რისკი, მენსტრუალურ-ოკაროული ციკლის დარღვევები. აბორტის შემდგომი გართულებების საერთო რიცხვი 30%-ს აღწევს. პრაქტიკულად ყველა მკვლევარი აღნიშნავს აბორტის უარყოფით გავლენას რეპროდუქციულ სისტემაზე, ხელს უწყობს რა შემდგომში თვითნებურ აბორტებს, საშვილოსნოს გარე ორსულობას, უნაყოფობას. მეორადი უნაყოფობის 50%-ზე მეტი განპირობებულია აბორტისშემდგომი გართულებებით. უკანასკნელ წლებში ჩვენში ფართო გავრცელება ჰპოვა ვაკუუმ-ასპირაციამ (მინი-აბორტი), როგორიც ორსულობის შეწყვეტის ერთ-ერთმა გზამ. მართალია, ამ მანიპულაციის შედეგად ტრავმატიზმის საშიშროება ნაკლებია, მაგრამ სხვა შემთხვევებში მას იგივე გართულებები ახლავს თან რაც კლასიკურ აბორტს.
აბორტი შეიძლება გახდეს მიზეზი ემოციონალური სტრესისა, ქალებს რომლებიც ხშირად მიმართავენ აბორტებს უვითარდებათ რთული ფორმის ნევროზები. ექიმ ფსიქიატრთა ამერიკულმა ასოციაციამ შეიტანა ფსიქიკური დაავადებების კლასიფიკაციაში პოსტაბორტული სინდრომი. აბორტის შემდგომი განცდების ფონზე ზოგიერთ ქალებში აღინიშნება ფსიქიკის დეპრესიაში ან აგრესიულ მდგომარეობაში მძიმე ფსიქოლოგიური პრობლემები უფრო ხშირად ვითარდება ნორჩ და მგრძნობიარე ქალებში, რომლებიც უკვე გაკეთებული ოპერაციის შემდეგ მიიღებენ რაღაც ინფორმაციას ემბრიონის განვითარების ეტაპების შესახებ. დანაშაულის გრძნობას ისინი მიჰყავს ფსიქიკური მოშლილობის კრიტიკულ ზღვრამდე, განსაკუთრებულ შემთხვევებში – თვითმკვლელობამდე.
აბორტი უარყოფითად მოქმედებს შინაგანი სეკრეციის ყველა ჯირკვლის ფუნქციაზე და აუარესებს რა ქალის ჯანმრთელობას, იყალიბებს ექსტრაგენიტალურ ქრონიკულ პათოლოგიას, ხელს უწყობს ონკოდაავადებების აღმოცენებას და განვითარებას: ონკოლოგიურ რისკზე რეპროდუქციული ქცევის გავლენის შესწავლამ ცხადყო რომ აბორტების სიხშირე პირდაპირპროპორციულ დამოკიდებულებაშია სარზევე ჯირკვლისა და სასვილოსნოს ყელის კიბოსთან. კიდევ უფრო უარყოფითად მოქმედებენ ქალთა ჯანმრთელობაზე და კერძოდ, ავთვისებიანი ახალწარმონაქნების ფორმირებაზე კრიმინალური აბორტები, რომელთა შემდგომი გართულებათა სიხშირე 40-ჯერ მეტია. აბორტების რაოდენობის მატებას ქვეყანაში არსებული სოციალური ვითარებიტხსნიან. თავის მხვრივ აბორტი სოციალური დანაშაულია. იგი დასაშვებია მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევაში, როდესაც ეს აუცილებელია დედის ჯანმრთელობისა და სიცოცხლის შესანარჩუნებლად. ამიტომ აბორტების პროფილაქტიკა ერთ-ერთი უმთავრესი ამოცანაა, რომელიც დგას მეან-გინეკოლოგების წინაშე, ვინაიდან აბორტების სიხშირის შემცირება არამარტო ქალთა ჯანმრთელობის გაუმჯობესების პირობაა, არამედ მომავალი თაობის გაჯანსაღებასაც უწყობს ხელს.
ამრიგად აბორტი, მისი შედეგები და გავლენა დემოგრაფიული პროცესების დინამიკაზე, ამ სიტყვის ფართო გაგებით, ქალთა ჯანმრთელობაზე და მთლიანობაში მასახლეობის ჯანმრთელობაზე წარმოადგენს უმნიშველოვანეს სოციალურ პრობლემას, რომლის გადაჭრა შესაძლებელია მხოლოდ კომპლექსური მიდგომით. აბორტების პროფილაქტიკა არა მარტო მედიკოსების ზრუნვის საგანია, არამედ იგი სახელმწიფოს და საზოგადოების ზრუნვის საგანიც არის მთლიანობაში, ამ ამოცანის გადაჭრა მოიცავს საზოგადოებრივი და სანიტარული - ჰიგიენური კულტურის დონის ზრდას, შიდა ოჯახური ურთიერთობების კულტურის სრულყოფას, სასურველი რაოდენობის შვილების აღზრდისათვის აუცილებელი და საჭირო პირობების შექმნას.
მშობელი და შვილი – თამბაქოს მავნებლობაზე
Friday, December 10, 2010
მეცნიერება წინ მიიწევს!
დღეისათვის ექიმ ნატანსონის დასკვნები უკვე მოძველებულია. თანამედროვე ბირთვულმა მედიცინამ თავის განვითარებაში ნახტომი გააკეთა.
1) აი, რას ამბობენ მეცნიერული დაკვირვებები, რომლებიც თანამედროვე ტექნიკის დახმარებით ხორციელდება:
ა) მე-18 დღიდან შეიგრძნობა ჩანასახის გულის დარტყმები და მოქმედებაში მოდის აბსოლუტურად განსაკუთრებული, მისი საკუთარი სისხლის მიმოქცევის სისტემა!
ბ) მე-7 კვირაზე (50 დღე) ჯერ კიდევ არდაბადებულ ბავშვს უფიქსირდება ტვინის იმპულსები, ეს კი მეცნიერებისათვის მთავარია იმის დასადგენად, ცოცხალია ადამიანი თუ მკვდარი. პატარა ადამიანს აქვს სრულად ჩამოყალიბებული შინაგანი და გარეგანი ორგანოები. მას აქვს თვალები, ცხვირი, ტუჩები, ენა.
გ) მე-10 კვირაზე (70 დღე) ჯერ კიდევ არდაბადებული ბავშვი ფლობს ყველა იმ მახასიათებელს, რომელიც აქვს ბავშვებს დაბადების შემდეგ (9 თვე).
დ) მე-12 კვირაზე (92 დღე, 3 თვე) ბავშვის ყველა ორგანო მთლიანად ფორმირებულია, მას თითების ანაბეჭდებიც კი გააჩნია! რჩება მხოლოდ განვითარება! 3-თვიანი ჩანასახი განვითარების უკვე ისეთ დონეზეა, რომ ატრიალებს თავს, მოძრაობს, იმანჭება, თითებს მუშტად კუმშავს, პოულობს პირს და წოვს თითს!
2) ამ დაკვირვებებს ადასტურებს ექიმ-მეანების, ცოლ-ქმარ ვილკეს ნაშრომებიც. თავიანთი გამოკვლევებით, რომლებიც 30 ფერადი სლაიდითაა ილუსტრირებული, ისინი სუფთა სამედიცინო არგუმენტებით ამტკიცებენ, რომ აბორტი - ეს წინასწარგანზრახული მკვლელობაა და მეცნიერული თვალთახედვით შეუძლებელია რაღაც „ჯადოსნური წუთის“ სერიოზული დასაბუთება, რომლამდეც ჩანასახი ხორცის ნაჭერია, მას შემდეგ კი - ბავშვად, ადამიანად იქცევა.
3) განსაკუთრებულ ინტერესს იწვევს 8 კვირიანი (2 თვე) ჩანასახის აბორტი, რომელიც ექიმმა პაულ როკვალმა (ნიუ-იორკი, აშშ) გააკეთა:
„14 წლის წინ პაციენტს გამოვუწერე საანესთეზიო საშუალება საშვილოსნოსგარეთა ორსულობის საწინააღმდეგოდ. ჩანასახი 2 თვეზე მეტის იყო. პლანცეტა ხელში ავიღე და დავინახე ყველაზე პატარა ადამიანური სხეული, როგორსაც ოდესმე შეხებია ადამიანი. ნუშტის სითხეში საკმაოდ სწრაფად დაცურავდა მიკროსკოპული ადამიანური არსება, მამაკაცის სქესის, 5 დიუმის სიგრძე. ეს მიკროსკოპული ადამიანი სრულიად ჩამოყალიბებული გახლდათ, გრძელი, კონუსისმაგვარი თითებით. მისი კანი თითქმის გამჭირველე იყო, ხოლო თითის წვერებზე კარდაგ მოუჩანდა არტერიები და ვენები. ჩვილი აქტიურობდა, დაცურავდა ერთი წრე ერთ წამში სიჩქარით, როგორც ნამდვილი მოცურავე. როდესაც პლანცეტა გასკდა, მიკროსკოპულმა ადამიანმა დაკარგა სიცოცხლე და მიიღო კარგად ნაცნობი ამ ასაკის ჩანასახის შესახედაობა გაქვავებული კიდურებით... ისეთი გრძნობა დამეუფლა, რომ მკვდარ ზრდასრულ ადამიანს ვუყურებდი...“
4) პარიზის უნივერსიტეტის ცნობილი ფრანგი პროფესორი, უჯრედის გენეტიკის სპეციალისტი იერონიმ ლეჟენი წერს:
„როგორც ყველა მეცნიერს, რომელიც მიუკერძოებლად აკვირდება ბიოლოგიურ მოვლენებს, მე მიმაჩნია, რომ ადამიანური არსება სიცოცხლეს იწყებს განაყოფიერების მომენტიდან. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ნებისმიერი ასაკის ჩანასახის განადგურება ადამიანის მკვლელობის ტოლფასია“.
პროფესორმა საფრანგეთის ზნეობრივ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა აკადემიაში გამოსვლისას 1973 წ. 1 ოქტომბერს განაცხადა: „ადამიანური არსების სიცოცხლე იწყება ჩასახვის მომენტში. ამ წუთიდან იგი სრულყოფილი და უნიკალურია. ის ყოველთვის აბსოლუტურად ერთნაირია აგებულებით და მასში არაფრის შეცვლა არ შეიძლება.
ამ მიკროსკოპულ ემბრიონს თავისი სიცოცხლის მე-6 ან მე-7 დღეს, როდესაც სიგრძეში ჯერ მხოლოდ 1,5 მმ-ია, უკვე შეუძლია საკუთარ თავზე, მომავალ ბედზე ზრუნვა. მას, სწორედ მას მოაქვს დედის ციკლის შეწყვეტა, რითაც აიძულებს დედას მის დაცვას“.
5) 1981 წ. ამერიკის სენატმა, რომელიც აბორტებთან დაკავშირებით სასჯელის გაუქმებას განიხილავდა, მოითხოვა 8 უმსხვილესი სპეციალისტის აზრი ერთ საკითხთან დაკავშირებით: „როდის იწყება ჩანასახის სიცოცხლე?“ გამოკითხული 8 ავტორიტეტიდან შვიდმა განაცხადა, რომ მეცნიერული მონაცემების თანახმად (მედიცინა, ბიოლოგია და სხვ.), სიცოცხლე ჩასახვის მომენტიდან იწყება.
მას შემდეგ აშშ-ში მიღებული კანონის სამართლიანობა სულ უფრო და უფრო ეჭვს ქვეშ დგება.
6) და ბოლოს, გვინდა მოგაწოდოთ დოქტორ ერნესტ ჰანტის დასკვნა, რომელიც მან თავის ერთ-ერთ სოციალურ-ბიოლოგიურ და ფილოსოფიურ გამოკვლევაში გააკეთა. დოქტორი ჰანტი წერს:
„განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი არაა უბრალო უჯრედული მასა განსაკუთრებული, საკუთარი მახასიათებლების გარეშე. ამ სტადიაზე იგი არც ყვავილის კოკორს ჰყავს და მითუმეტეს, არც ცხოველის ჩანასახს. იგი მთლიანად და აბსოლუტურად არის ადამიანური არსების სიცოცხლე, ისეთივე სიცოცხლე, როგორც გააჩნია ახალდაბადებულ ჩვილს, ბალღს, მოზარდსა და ზრდასრულ ადამიანს. ამგვარად, აბორტის დროს იღუპება ადამაინური სიცოცხლე, ადამიანური არსებობა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს სიცოცხლე თავისი განვითარების ყველაზე ადრეულ საფეხურზე იმყოფება“.
7) ყოველივე ამის შემდეგ ჩვენ უფლება გვაქვს, ვიკითხოთ: შეიძლება კიდევ დაეჭვება იმაში, რომ ჩანასახს თავისი, ავტონომიური სიცოცხლე აქვს და იგი დამოუკიდებელი, ჩამოყალიბებული ადამიანური არსებაა?
და ჩვენ კვლავ გვებადება კითხვა: „სადღაა პროგრესი? სად და ვინ არის მოწინავე? აქვს კი სიტყვებს ფასი, როცა საქმენი ღაღადებენ? სადღაა ბნელეთის მოციქულობა? ვინ წარმოადგენს მას?“ ყოველ შემთხვევაში, არა - ეკლესია.
დღეისათვის ექიმ ნატანსონის დასკვნები უკვე მოძველებულია. თანამედროვე ბირთვულმა მედიცინამ თავის განვითარებაში ნახტომი გააკეთა.
1) აი, რას ამბობენ მეცნიერული დაკვირვებები, რომლებიც თანამედროვე ტექნიკის დახმარებით ხორციელდება:
ა) მე-18 დღიდან შეიგრძნობა ჩანასახის გულის დარტყმები და მოქმედებაში მოდის აბსოლუტურად განსაკუთრებული, მისი საკუთარი სისხლის მიმოქცევის სისტემა!
ბ) მე-7 კვირაზე (50 დღე) ჯერ კიდევ არდაბადებულ ბავშვს უფიქსირდება ტვინის იმპულსები, ეს კი მეცნიერებისათვის მთავარია იმის დასადგენად, ცოცხალია ადამიანი თუ მკვდარი. პატარა ადამიანს აქვს სრულად ჩამოყალიბებული შინაგანი და გარეგანი ორგანოები. მას აქვს თვალები, ცხვირი, ტუჩები, ენა.
გ) მე-10 კვირაზე (70 დღე) ჯერ კიდევ არდაბადებული ბავშვი ფლობს ყველა იმ მახასიათებელს, რომელიც აქვს ბავშვებს დაბადების შემდეგ (9 თვე).
დ) მე-12 კვირაზე (92 დღე, 3 თვე) ბავშვის ყველა ორგანო მთლიანად ფორმირებულია, მას თითების ანაბეჭდებიც კი გააჩნია! რჩება მხოლოდ განვითარება! 3-თვიანი ჩანასახი განვითარების უკვე ისეთ დონეზეა, რომ ატრიალებს თავს, მოძრაობს, იმანჭება, თითებს მუშტად კუმშავს, პოულობს პირს და წოვს თითს!
2) ამ დაკვირვებებს ადასტურებს ექიმ-მეანების, ცოლ-ქმარ ვილკეს ნაშრომებიც. თავიანთი გამოკვლევებით, რომლებიც 30 ფერადი სლაიდითაა ილუსტრირებული, ისინი სუფთა სამედიცინო არგუმენტებით ამტკიცებენ, რომ აბორტი - ეს წინასწარგანზრახული მკვლელობაა და მეცნიერული თვალთახედვით შეუძლებელია რაღაც „ჯადოსნური წუთის“ სერიოზული დასაბუთება, რომლამდეც ჩანასახი ხორცის ნაჭერია, მას შემდეგ კი - ბავშვად, ადამიანად იქცევა.
3) განსაკუთრებულ ინტერესს იწვევს 8 კვირიანი (2 თვე) ჩანასახის აბორტი, რომელიც ექიმმა პაულ როკვალმა (ნიუ-იორკი, აშშ) გააკეთა:
„14 წლის წინ პაციენტს გამოვუწერე საანესთეზიო საშუალება საშვილოსნოსგარეთა ორსულობის საწინააღმდეგოდ. ჩანასახი 2 თვეზე მეტის იყო. პლანცეტა ხელში ავიღე და დავინახე ყველაზე პატარა ადამიანური სხეული, როგორსაც ოდესმე შეხებია ადამიანი. ნუშტის სითხეში საკმაოდ სწრაფად დაცურავდა მიკროსკოპული ადამიანური არსება, მამაკაცის სქესის, 5 დიუმის სიგრძე. ეს მიკროსკოპული ადამიანი სრულიად ჩამოყალიბებული გახლდათ, გრძელი, კონუსისმაგვარი თითებით. მისი კანი თითქმის გამჭირველე იყო, ხოლო თითის წვერებზე კარდაგ მოუჩანდა არტერიები და ვენები. ჩვილი აქტიურობდა, დაცურავდა ერთი წრე ერთ წამში სიჩქარით, როგორც ნამდვილი მოცურავე. როდესაც პლანცეტა გასკდა, მიკროსკოპულმა ადამიანმა დაკარგა სიცოცხლე და მიიღო კარგად ნაცნობი ამ ასაკის ჩანასახის შესახედაობა გაქვავებული კიდურებით... ისეთი გრძნობა დამეუფლა, რომ მკვდარ ზრდასრულ ადამიანს ვუყურებდი...“
4) პარიზის უნივერსიტეტის ცნობილი ფრანგი პროფესორი, უჯრედის გენეტიკის სპეციალისტი იერონიმ ლეჟენი წერს:
„როგორც ყველა მეცნიერს, რომელიც მიუკერძოებლად აკვირდება ბიოლოგიურ მოვლენებს, მე მიმაჩნია, რომ ადამიანური არსება სიცოცხლეს იწყებს განაყოფიერების მომენტიდან. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ნებისმიერი ასაკის ჩანასახის განადგურება ადამიანის მკვლელობის ტოლფასია“.
პროფესორმა საფრანგეთის ზნეობრივ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა აკადემიაში გამოსვლისას 1973 წ. 1 ოქტომბერს განაცხადა: „ადამიანური არსების სიცოცხლე იწყება ჩასახვის მომენტში. ამ წუთიდან იგი სრულყოფილი და უნიკალურია. ის ყოველთვის აბსოლუტურად ერთნაირია აგებულებით და მასში არაფრის შეცვლა არ შეიძლება.
ამ მიკროსკოპულ ემბრიონს თავისი სიცოცხლის მე-6 ან მე-7 დღეს, როდესაც სიგრძეში ჯერ მხოლოდ 1,5 მმ-ია, უკვე შეუძლია საკუთარ თავზე, მომავალ ბედზე ზრუნვა. მას, სწორედ მას მოაქვს დედის ციკლის შეწყვეტა, რითაც აიძულებს დედას მის დაცვას“.
5) 1981 წ. ამერიკის სენატმა, რომელიც აბორტებთან დაკავშირებით სასჯელის გაუქმებას განიხილავდა, მოითხოვა 8 უმსხვილესი სპეციალისტის აზრი ერთ საკითხთან დაკავშირებით: „როდის იწყება ჩანასახის სიცოცხლე?“ გამოკითხული 8 ავტორიტეტიდან შვიდმა განაცხადა, რომ მეცნიერული მონაცემების თანახმად (მედიცინა, ბიოლოგია და სხვ.), სიცოცხლე ჩასახვის მომენტიდან იწყება.
მას შემდეგ აშშ-ში მიღებული კანონის სამართლიანობა სულ უფრო და უფრო ეჭვს ქვეშ დგება.
6) და ბოლოს, გვინდა მოგაწოდოთ დოქტორ ერნესტ ჰანტის დასკვნა, რომელიც მან თავის ერთ-ერთ სოციალურ-ბიოლოგიურ და ფილოსოფიურ გამოკვლევაში გააკეთა. დოქტორი ჰანტი წერს:
„განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი არაა უბრალო უჯრედული მასა განსაკუთრებული, საკუთარი მახასიათებლების გარეშე. ამ სტადიაზე იგი არც ყვავილის კოკორს ჰყავს და მითუმეტეს, არც ცხოველის ჩანასახს. იგი მთლიანად და აბსოლუტურად არის ადამიანური არსების სიცოცხლე, ისეთივე სიცოცხლე, როგორც გააჩნია ახალდაბადებულ ჩვილს, ბალღს, მოზარდსა და ზრდასრულ ადამიანს. ამგვარად, აბორტის დროს იღუპება ადამაინური სიცოცხლე, ადამიანური არსებობა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს სიცოცხლე თავისი განვითარების ყველაზე ადრეულ საფეხურზე იმყოფება“.
7) ყოველივე ამის შემდეგ ჩვენ უფლება გვაქვს, ვიკითხოთ: შეიძლება კიდევ დაეჭვება იმაში, რომ ჩანასახს თავისი, ავტონომიური სიცოცხლე აქვს და იგი დამოუკიდებელი, ჩამოყალიბებული ადამიანური არსებაა?
და ჩვენ კვლავ გვებადება კითხვა: „სადღაა პროგრესი? სად და ვინ არის მოწინავე? აქვს კი სიტყვებს ფასი, როცა საქმენი ღაღადებენ? სადღაა ბნელეთის მოციქულობა? ვინ წარმოადგენს მას?“ ყოველ შემთხვევაში, არა - ეკლესია.
სხვადასხვა ადამიანებთან აბორტის თემაზე საუბრისას, ხშირად ვხვდები ტიპიურ სიტუაციაში: თანამოსაუბრე გულისყურით გისმენთ და გეთანხმებათ, რომ აბორტი ნამდვილად მკვლელობაა, თუმცა იმავე წამს ახსენდებათ გარემოებანი, რომელთა დროსაც ეს მკვლელობა გამართლებულია ან სულაც ერთადერთი გამოსავალია შექმნილი სიტუაციიდან გამოსასვლელად. შეკითხვები, რომლებიც ასეთ შემთხვევაში ისმება, როგორც წესი, არ იცვლება.
ყველა ეს შეკითხვა ნორმალური ფსიქიკისა და ლოგიკური აზროვნების მქონე ადამიანისათვის უბრალოდ, აბსურდულია, და მათზე პასუხის გაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ამ აბსურდულობის წინ წამოწევით, ასევე როგორც მათემატიკაში, იმისათვის, რომ დააამტკიცო ამა თუ იმ მტკიცებულების უზუსტობა, ზოგჯერ საჭიროა აბსურდამდის მიყვანის მეთოდის გამოყენება, აქაც, ეს არის ყველაზე გამოკვეთილი მეთოდი ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად.
დავიწყოთ ყველაზე გავრცელებული შეკითხვით: რატომ ვამრავლოთ სიღარიბე? ანუ რატომ გავაჩინოთ შვილები, თუკი ვერ მივცემთ მათ იმას, რისი მიცემაც ჩვენ გვსურს, რადგან არ გაგვაჩნია ამის შესაძლებლობა?
წარმოვიდგინოთ ასეთი სიტუაცია: ადამიანი, რომელმაც მსუყედ ისადილა, დგება მაგიდიდან და მას ეუბნებიან: "მოდი ვისადილოთ". თუ იგი რაღაც ხელოვნური საშუალებით გამოდევნის ყველაფერს კუჭიდან და ისევ სადილობს, ვიტყვით, რომ ეს აბსურდია, იმიტომ რომ, მართალია, ადამიანთა უმრავლესობა ზედმეტ საკვებს ღებულობს, მაგრამ ამ სახით (საჭმელით) სიამოვნების მიღება უაზრობაა. ასეა ამ შეკითხვის შემთხვევაშიც: სხეული, იქნება ეს ქალის თუ მამაკაცის, ყველა შინაგანი ორგანო, მოწყობილია იმისთვის, რომ ორგანიზმმა მოახდინოს ბავშვის ჩასახვა და შობა. თუ ადამიანები ქორწინდებიან, ბუნებრივიც და ნორმალურიცაა, რომ ამ პროცესს მოყვება ბავშვის გაჩენა, ე.ი. თუ ადამიანს არ სურს სიღარიბის გამრავლება, მაშინ იგი არც უნდა დაქორწინდეს. მაშინ არავითარი სიღარიბე არ იქნება. მაგრამ ადამიანი ისწრაფის მხოლოდ იმ ფიზიოლოგიური სიამოვნებისაკენ, რაც მოჰყვება ქორწინებას, და სურს ბედნიერება, მაგრამ არ სურს ჩაიდინოს მშობლური გმირობა, რომელიც წარმოადგენს ცოლქმრული ცხოვრების ბუნებრივ გაგრძელებას. თუ ადამიანს არ სურს რათა შვას სიღარიბე, არცაა საჭირო. მაშინ მან უნდა შეწყვიტოს სქესობრივი ცხოვრება .ამ შემთხვევაში მისი ქმედება ლოგიკური იქნება.
როგორ გამოვკვებოთ შვილები ჩვენს დროში? როგორ მოიქცნენ ღარიბი მრავალშვილიანი მშობლები?
პასუხი უბრალოა: ქმარი უნდა მუშაობდეს სამ ადგილას, ცოლმა კი კერვა უნდა ისწავლოს, იმიტომ, რომ ასე უფრო იაფი იქნება ბავშვების ჩაცმა და ა.შ. ამასთან ერთად აუცილებელია ბევრ რამეში თავის შეზღუდვა, (რადგან თუ ადამიანები არ მოითმენენ ერთს, მოუწევთ მოთმინება სხვა რამეში, მაგ., უსახსრობაში) ბუნების საწინააღმდეგოდ არაბუნებრივად პრობლემის გადაწყვეტით - საკუთარი შვილების მოკვლით, ან თვითონ იქნებიან უბედურნი, ან იავადმყოფებენ თავად, იწვალებენ თავიანთი ცოცხალი შვილების გამო, როგორი შვილები უნდა შეეძინოთ მკვლელებს?! როგორ უნდა გაზარდონ მკვლელებმა შვილები?! შვილის მკვლელი ხომ ცილდება ზნეობრივ ზღვარს?! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ერთი შვილი, როდესაც მეორეს კლავ საკუთარი ნებით?! მაშინაც კი თუ ადამიანს არ ესმის, თუ რას სჩადის, მის ქვეცნობიერებაში მაინც აისახება ეს საშინელი ფაქტი. თუ ადამიანს არ სურს თავის შეზღუდვა ნებაყოფლობით, ის მაინც შეიზღუდება საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ. ადამიანს სურს უზრუნველყოს თავისი ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე, მაგრამ საბოლოოდ მისი ბედნიერება ამით არ იზრდება. შეუძლებელია მოიპოვო ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე.
რა ვქნათ, თუ ფეხმძიმობა გაუპატიურების შედეგია?
გაუპატიურების შედეგად ჩვეულებრივ, დაფეხმძიმება არ ხდება. ასე ხდება ერთეულ, გამონაკლის შემთხვევებში. მაგრამ დავუშვათ, რომ ვიხილავთ ასეთ შემთხვევას. უპირველესად, ბავშვი არაა დამნაშავე მომხდარ ფაქტში. მეორეც, გაუპატიურებაში ხშირად დამნაშავეა თავად დაზარალებული, ჩაცმულობის, ქცევის, უყურადღებობის ან უფროსების დაუჯერებლობის გამო და ა.შ. ხშირად სწორედ ამგვარი წინაპირობების გამო ხდება ტრაგედია. აქედან გამომდინარე, უფროსების საქციელზე უდანაშაულო ბავშვმა რატომ უნდა აგოს პასუხი?! თუ შვილი არ გსურს, შეიძლება გააჩინო და ბავშვთა სახლში მიაბარო. სახელმწიფო გაზრდის, გამოჩნდებიან ადამიანები რომლებიც მოინდომებენ ბავშვის აღზრდას. ბავშვების მსურველი ბევრია, ასე რომ არ არსებობს არავითარი მიზეზი ბავშვის მკვლელობისა.
თუ ქალი გასათხოვარია, მშობლები კი ბავშვის წინააღმდეგნი არიან ან ქმარი ამბობს, რომ მიატოვებს ცოლს, თუ ბავშვს არ მოიშორებს, როგორ მოვიქცეთ?
მოდი დავფიქრდეთ... ვთქვათ: მე ვარ ქალი, მყავს ორი შვილი, მათგან ერთმა დედაჩემი წყობიდან გამოიყვანა, დედაჩემი კი მეუბნება: "უნდა ამოირჩიო - ან მე ან შენი შვილი. ან ეხლავე გადააგდებ აივნიდან, ან შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!". რატომ არ შეიძლება უკვე დაბადებული, ცელქი შვილის აივნიდან გადაგდება, მით უფრო გაბრაზებულ გულზე გვეჩვენება, რომ ის ამას იმსახურებს, და რატომ არ შეიძლება არაფერში დამნაშავე, იქნებ კარგი, ჭკვიანი, დამჯერე, მომავალი ლომონოსოვის მოკვლა, იმის გამო, რომ იგი დროებით დედის საშოში იმყოფება. იქნებ უმჯობესია დავიცადოთ, გავაჩინოთ და ვნახოთ, როგორი იქნება? თუ იქნება ის ცუდი, ურჩი და დაუჯერებელი, მაშინ მოვკლათ! ყველა ერთხმად შესძახებს: "როგორ შეიძლება!" მაგრამ, თუ ის შეიძლება, ეს რატომ არ შეიძლება? ისევ მივდივართ აბსურდამდე. რას ნიშნავს, მშობლები არიან წინააღმდეგნი? იქნებ ჩვენს წინააღმდეგაცაა ვინმე? ე.ი. ჩვენც უნდა დავიხოცოთ?! ვიღაცის უკმაყოფილება ჯერ კიდევ არ არის არგუმენტი. ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ის წინააღმდეგია სხვისი ცხოვრებისა - მკვლელია!
როგორ მოვიქცეთ, თუ ფეხმძიმედ თორმეტი წლის გოგონაა.
თუ გოგონა ასეთი აღვირახსნილია და ამგვარად იქცევა, მაშინ ბუნებრივია მან უნდა კიდეც ზიდოს თავისი ჯვარი, როგორც თავისი ქმედების შედეგი. დავუშვათ ჩვენ გავიგეთ, რომ თორმეტი წლის ბიჭმა ჩაიდინა რაიმე დანაშაული. სრულიად ახლახან ასეთი შემთხვევა მოხდა ჩვენი ეკლესიის მახლობლად: მართალია, არა თორმეტი, არამედ ცამეტი წლის ბიჭებმა სასიკვდილოდ ცემეს ცხრა წლის ბიჭი. ჩვენი გონება ხომ გვკარნახობს, რომ ბოროტება როგორღაც უნდა აღიკვეთოს, რომ ბოროტება უნდა დაისაჯოს?! ასევეა ამ შემთხვევაშიც: გოგონა არ მოიქცა სწორად, მოიქცა როგორც ქუჩის გოგო. ამის გამო რატომ უნდა დაიღუპოს უდანაშაულო არსება?
თუ გათხოვილი ქალი ავადაა და მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა?
თუ მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, მაშინ იგი სქესობრივი ცხოვრებით დანაშაულს სჩადის. არსებობს შემთხვევები, როცა ქალებს ქორწინებას უშლიან. თუ რაიმე გარკვეული ფიზიოლოგიური (და არა გონებრივი), –მიზეზის გამო, ქალისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, ე.ი. მისთვის არ შეიძლება გათხოვება, რადგანაც ქმართან თანაცხოვრებას ბუნებრივად უნდა მივყავდეთ ბავშვის გაჩენამდე. თუ არ შეგიძლია შვილის გაჩენა, მაშინ ეს უკვე ჯვარია და უნდა ზიდო ეს ჯვარი. გინდა შვილი - არსებობს ბავშვთა სახლები, მრავალშვილიანი ოჯახები. შეგიძლია ვინმე იშვილო, ვინმეს დაეხმარო. ხდებოდა ასეც: მაგალითად, ოჯახში სამი გოგო თხოვდებოდა, ერთი კი არა და იგი ხდებოდა ძიძა დებისათვის. ყველამ ხომ არ უნდა ზიდოს გათხოვების ჯვარი და აჩინოს შვილები?! ზოგიერთი სხვა გზით მიდის.
თუ დედა შეიძლება მშობიარობის დროს მოკვდეს?
უამრავია შემთხვევაა, როდესაც ეკლესიაში მოდიან ქალები და ამბობენ: "ჩემთვის მშობიარობა არ შეიძლება, მოვკვდები". მე არ ვიცი არც ერთი შემთხვევა, რომელიც ნამდვილად სიკვდილით დამთავრებულიყო. ექიმები ჩვეულებრივ ვარაუდობენ, მაგრამ სიცოცხლესა და სიკვდილს წყვეტს არა ექიმი, არამედ - ღმერთი. და ღმერთი ყოველთვის მისცემს ძალას მთხოვნელს. მაგრამ, დავუშვათ, ქალს მართლა ემუქრება სიკვდილი. ჩვენ ვიცით რომ კარგი და ღვთისათვის მოსაწონი საქციელია, როდესაც ზრდასრული ადამიანი, სხვისი სიცოცხლის დასაცავად თავის სიცოცხლეს სწირავს. ასეთ ადამიანებს ჩვენ გმირებს ვუწოდებთ. ომის დროს ასეთებს მედლებსაც კი აძლევენ, რადგან სხვისთვის თავგანწირვა ღირსეული ნაბიჯია, წმინდა ადამიანური ქმედება. ხოლო საკუთარი შვილის სიკვდილის ხარჯზე გახანგრძლივებული სიცოცხლე, იგივეა რომ, დედამ შეჭამოს საკუთარი შვილი - ასეთი შემთხვევები იყო ლენინგრადის ბლოკადის დროს. როდესაც დედა ცდილობს შეინარჩუნოს საკუთარი სიცოცხლე შვილის ხარჯზე - ეს კანიბალიზმია. უმჯობესია მიენდო ღმერთს და იმედი იქონიო, რომ ცოცხალი გადარჩები. თუ ქალს ემუქრება სიკვდილი მშობიარობისას - ე.ი. მისთვის სქესობრივი ცხოვრება არ შეიძლება. არ შეიძლება მიიღო სიამოვნება საკუთარი შვილების მკვლელობით.
თუ ცნობილია, რომ ბავშვი ავადმყოფი დაიბადება?
ამ შემთხვევაში ლოგიკურია გავაჩინოთ, შევხედოთ, თუ დაიბადა ავადმყოფი ბავშვი - მოვკლათ საკუთარი ხელით, ყოველივე პრეპარატისა და ჩარევების გარეშე. არა და მითხარით, რატომაა ეს დაუბადებელი ბავშვის მოკვლაზე უარესი? და საერთოდ რა პრობლემაა: დაიბადება ავადმყოფი? ავადმყოფები სჭირდება საზოგადოებას. ისინი იწვევენ საზოგადოების თანაგრძნობას, გვასწავლიან სიყვარულს. თუ არ იქნებიან ავადმყოფები, მოხუცები, დავრდომილები, ჩვენ გავხდებით უფრო სასტიკნი. ამგვარი ადამიანების არსებობა აუცილებელიც კი არის. ხოლო ვის მისცეს ეს ჯვარი - ავადმყოფი შვილი, ამას ღმერთი არჩევს. ხომ შეიძლება ასეც მოხდეს: დაიბადა ჯანმრთელი ბავშვი და შემდეგ დასნეულდა. რა ვქნათ, მოვკლათ? არა! ჩვენ ვცდილობთ ვუმკურნალოთ, ექიმებს ვახვევთ თავზე, ვიხდით ფულს, ვეძებთ წამლებს. არის პრინციპული სხვაობა? რატომ უნდა მოვკლათ ავადმყოფი ბავშვი დედის მუცელში?
მშობლები ლოთები არიან. რატომ გავაჩინოთ ავადმყოფი, არავისთვის სასურველი შვილები?
აქ იცვლება დამოკიდებულება საკითხისადმი: დავხოცოთ მათი მშობლები! ლოთი მშობლები სოციალურად საშიშნი არიან. რატომ უნდა აგონ მათ მაგივრად პასუხი ბავშვებმა? შეიძლება გამოიცეს კანონი, ფულადი ჯარიმა, მოხდეს მათი იზოლირება. თუმცა, უკეთესია, თუ დაანებებენ სმას თავს და ნორმალური ცხოვრების წესით იცხოვრებდნენ. ეს იქნებოდა საუკეთესო გამოსავალი, მაგრამ რატომღაც ამის ნაცვლად ყველაზე დიდი ბოროტების არჩევა ხდება. სახელმწიფომ უნდა იპოვოს სხვა გამოსავალი, ვიდრე “"უბრალოდ"”მოკლას ბავშვი. ახლა რაც შეეხება არასასურველ ბავშვებს. ეს ჩვენთან არ ჭირდება ისინი არავის. მდიდარ ქვეყნებში კი მოიძებნება ათასობით ადამიანი, რომელებიც მზად არიან იშვილონ თუნდაც ავადმყოფი ბავშვი. და თუ სერიოზულად მოვეკიდებით ამ საქმეს, შეიძლება, ყველაფრის სახელმწიფო დონეზე ორგანიზება.
როგორ გავაჩინოთ ყველა შვილი, თუკი მეცნიერებმა გამოთვალეს, რომ დედამიწა მალე ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას?
მართალია, დედამიწა ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას, მაგრამ მაშინ დავხოცოთ ისინი ვინც ბევრს ჭამს, ან დავხოცოთ მსუქნები. ერთ ამ ნაირის მოკვლით ცხოვრების საშუალებას მივცემთ მეორეს. როგორც ვხედავთ, კითხვა ისევ აბსურდულია.
ამგვარად, ჩვენ განვიხილეთ ყველა ის გარემოება, რომელიც ერთი შეხედვით აბორტის სასარგებლოდ მეტყველებდა, მაგრამ როგორც ვნახეთ, არ არსებობს მიზეზი, რის გამოც შეიძლებოდეს მუცლადმყოფი ბავშვის მოკვლა.
და ბოლოს, გავარკვიოთ, თუ რატომ კრძალავს ეკლესია ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებებს.
საქმე იმაშია, რომ თუ დავუბრუნდებით ჩვენი საუბრის დასაწყისს, ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების ხმარება იგივეა, რაც კუჭის ხელოვნური გამოწმენდა, რათა კიდევ მივიღოთ სრულად არასაჭირო საჭმელი. ეს ერთგვარი თავის მოტყუება, სქესობრივი ცხოვრებით ვეწევით ორგანიზმის უაზრო ექსპლუატაციას შობის უნარის იგნორირების ხარჯზე. ადამიანი ემსგავსება მაიმუნს, რომელიც ზის თავის გალიაში და "მაიმუნობს." არა და ადამიანები უნდა მოქმედებდნენ ბუნების კანონების შესაბამისად. რაკი ღმერთმა აკურთხა ბავშვები, ე.ი. ბავშვი უნდა გაჩდეს. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება შეურაცყოფს ქორწინების საიდუმლოს, - უდიდეს საეკლესიო საიდუმლოს თავისი მნიშვნელობით. ქორწინებაში ორი ადამიანი სიყვარულით ერთდება და ორი უჯრედიდან წარმოიქმნება ერთი, წარმოიქმნება ახალი ადამიანი, თავისი შესაძლებლობებით, თავისი გენოფონდით, რომელიც აერთიანებს წინაპრების გენოფონდს, და რომელიც არასდროს ყოფილა დედამიწაზე. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება ადამიანის ბუნების წინააღმდეგაა მიმართული, ეს იგივეა რაც გადაიკეტო საყლაპავი. ამით ირღვევა ადამიანის სასიცოცხლო აგებულება. ხომ, მაგალითად, მდინარის აღმა შებრუნება უგუნურებაა, რაც ყოველთვის მოიტანს უბედურებას. ნებისმიერი ბოროტება უზნეობაა, ე.ი. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენებაც უზნეობაა, თუნდაც "უმნიშვნელო", ყოველთვის დამანგრეველად მოქმედებს მასზე, ვინც ეს ჩაიდინა. ამიტომაც ეკლესიას არ შეუძლია აკურთხოს ასეთი საშუალებები, რომლებიც ცვლიან ადამიანის ორგანიზმს, შექმნილს ღვთისაგან. ეკლესია გვასწავლის, რომ უნდა მოვთოკოთ ჩვენი ვნებები, და არა მარტო სექსუალური, არამედ სხვანიც - უნდა მოვთოკოთ მუცელი - არ გავცდეთ სიმაძღრის ზღვარს. უნდა ვებრძოლოდ განკითხვის ცოდვას, მრისხანების, ვერცხლისმოყვარეობისა და სხვა. მრუში გულთქმები ერთ-ერთი ვნებაა მრავალ ვნებათა შორის. ამ ცოდვით შეპყრობილი ადამიანები უკვე ატროფირებული არიან და არანაირ სიხარულს არ განიცდიან მისგან, ასევე, როგორც ალკოჰოლიზმი, შეიძლება ითქვას, რომ ის უკვე ერთგვარი ავადმყოფობაა და არავითარი ბედნიერება არ მოაქვს ადამიანისთვის. თავად ღვინოში არაფერია ცუდი, მაგრამ თუ ლოთობ, ეს უკვე დამანგრეველია ორგანიზმისათვის. ან ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვა ავიღოთ. ადამიანს აქვს იმდენი მატერიალური შეძლება, რომ გამოიკვებოს, ჩაიცვას, მაგრამ მას მეტი და მეტი უნდა. ის სიცოცხლეს არ იშურებს იმისთვის რომ უფრო მეტი ქონება დააგროვოს. მხოლოდ ფული, ფული და ფული- მაგრამ ეს ხომ უგუნურებაა?! ასევეა მრუშობის ვნება. სწორედ ასევე შეიძლება მუდმივად ამ ვნებით იცხოვრო ისე რომ შესწირო მას ყველაფერი: დრო, ენერგია, უნარი. მაგრამ ეს ხომ უკვე ავადმყოფობაა, რომელიც ანგრევს და აცარიელებს სულს, ფიტავს ორგანიზმს. ადამიანთან, რომელიც შეპყრობილია მრუშობის ვნებით, კამათი უაზრობაა: ის ამბობს, რომ ამ ცოდვის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია, ამისთვის ის მზადაა ბავშვებიც მოკლას და საკუთარი ორგანიზმიც გამოფიტოს, რადგან ყველამ კარგად იცის ჩასახვის საწინააღმდეგო შასუალებების მვნებელობის შესახებ. საინტერესოა! როცა ლაპარაკია ბავშვის მოკვლაზე, ადამიანები ფიქრობენ საკუთარ ჯანმრთელობაზე - "ჩემთვის არ შეიძლება ბავშვის გაჩენა" და როცა ლაპარაკია ჩასახვის საწინააღმდეგო წამლებზე - ისინი შეგნებულად ვნებენ საკუთარ თავს. ე.ი. საქმე არა ჯანმრთელობაშია, არამედ - ვნებებში. ამიტომ ადამიანმა უნდა აღიაროს: "მე ვარ მრუში და არ შემიძლია თავის მოთოკვა". აქედან გამომდინარე, უნდა ჩამოიშოროს ეს ვნება და არა ბავშვები.
პროტოპრესვიტერი დიმიტრი სმირნოვი
ყველა ეს შეკითხვა ნორმალური ფსიქიკისა და ლოგიკური აზროვნების მქონე ადამიანისათვის უბრალოდ, აბსურდულია, და მათზე პასუხის გაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ამ აბსურდულობის წინ წამოწევით, ასევე როგორც მათემატიკაში, იმისათვის, რომ დააამტკიცო ამა თუ იმ მტკიცებულების უზუსტობა, ზოგჯერ საჭიროა აბსურდამდის მიყვანის მეთოდის გამოყენება, აქაც, ეს არის ყველაზე გამოკვეთილი მეთოდი ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად.
დავიწყოთ ყველაზე გავრცელებული შეკითხვით: რატომ ვამრავლოთ სიღარიბე? ანუ რატომ გავაჩინოთ შვილები, თუკი ვერ მივცემთ მათ იმას, რისი მიცემაც ჩვენ გვსურს, რადგან არ გაგვაჩნია ამის შესაძლებლობა?
წარმოვიდგინოთ ასეთი სიტუაცია: ადამიანი, რომელმაც მსუყედ ისადილა, დგება მაგიდიდან და მას ეუბნებიან: "მოდი ვისადილოთ". თუ იგი რაღაც ხელოვნური საშუალებით გამოდევნის ყველაფერს კუჭიდან და ისევ სადილობს, ვიტყვით, რომ ეს აბსურდია, იმიტომ რომ, მართალია, ადამიანთა უმრავლესობა ზედმეტ საკვებს ღებულობს, მაგრამ ამ სახით (საჭმელით) სიამოვნების მიღება უაზრობაა. ასეა ამ შეკითხვის შემთხვევაშიც: სხეული, იქნება ეს ქალის თუ მამაკაცის, ყველა შინაგანი ორგანო, მოწყობილია იმისთვის, რომ ორგანიზმმა მოახდინოს ბავშვის ჩასახვა და შობა. თუ ადამიანები ქორწინდებიან, ბუნებრივიც და ნორმალურიცაა, რომ ამ პროცესს მოყვება ბავშვის გაჩენა, ე.ი. თუ ადამიანს არ სურს სიღარიბის გამრავლება, მაშინ იგი არც უნდა დაქორწინდეს. მაშინ არავითარი სიღარიბე არ იქნება. მაგრამ ადამიანი ისწრაფის მხოლოდ იმ ფიზიოლოგიური სიამოვნებისაკენ, რაც მოჰყვება ქორწინებას, და სურს ბედნიერება, მაგრამ არ სურს ჩაიდინოს მშობლური გმირობა, რომელიც წარმოადგენს ცოლქმრული ცხოვრების ბუნებრივ გაგრძელებას. თუ ადამიანს არ სურს რათა შვას სიღარიბე, არცაა საჭირო. მაშინ მან უნდა შეწყვიტოს სქესობრივი ცხოვრება .ამ შემთხვევაში მისი ქმედება ლოგიკური იქნება.
როგორ გამოვკვებოთ შვილები ჩვენს დროში? როგორ მოიქცნენ ღარიბი მრავალშვილიანი მშობლები?
პასუხი უბრალოა: ქმარი უნდა მუშაობდეს სამ ადგილას, ცოლმა კი კერვა უნდა ისწავლოს, იმიტომ, რომ ასე უფრო იაფი იქნება ბავშვების ჩაცმა და ა.შ. ამასთან ერთად აუცილებელია ბევრ რამეში თავის შეზღუდვა, (რადგან თუ ადამიანები არ მოითმენენ ერთს, მოუწევთ მოთმინება სხვა რამეში, მაგ., უსახსრობაში) ბუნების საწინააღმდეგოდ არაბუნებრივად პრობლემის გადაწყვეტით - საკუთარი შვილების მოკვლით, ან თვითონ იქნებიან უბედურნი, ან იავადმყოფებენ თავად, იწვალებენ თავიანთი ცოცხალი შვილების გამო, როგორი შვილები უნდა შეეძინოთ მკვლელებს?! როგორ უნდა გაზარდონ მკვლელებმა შვილები?! შვილის მკვლელი ხომ ცილდება ზნეობრივ ზღვარს?! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ერთი შვილი, როდესაც მეორეს კლავ საკუთარი ნებით?! მაშინაც კი თუ ადამიანს არ ესმის, თუ რას სჩადის, მის ქვეცნობიერებაში მაინც აისახება ეს საშინელი ფაქტი. თუ ადამიანს არ სურს თავის შეზღუდვა ნებაყოფლობით, ის მაინც შეიზღუდება საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ. ადამიანს სურს უზრუნველყოს თავისი ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე, მაგრამ საბოლოოდ მისი ბედნიერება ამით არ იზრდება. შეუძლებელია მოიპოვო ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე.
რა ვქნათ, თუ ფეხმძიმობა გაუპატიურების შედეგია?
გაუპატიურების შედეგად ჩვეულებრივ, დაფეხმძიმება არ ხდება. ასე ხდება ერთეულ, გამონაკლის შემთხვევებში. მაგრამ დავუშვათ, რომ ვიხილავთ ასეთ შემთხვევას. უპირველესად, ბავშვი არაა დამნაშავე მომხდარ ფაქტში. მეორეც, გაუპატიურებაში ხშირად დამნაშავეა თავად დაზარალებული, ჩაცმულობის, ქცევის, უყურადღებობის ან უფროსების დაუჯერებლობის გამო და ა.შ. ხშირად სწორედ ამგვარი წინაპირობების გამო ხდება ტრაგედია. აქედან გამომდინარე, უფროსების საქციელზე უდანაშაულო ბავშვმა რატომ უნდა აგოს პასუხი?! თუ შვილი არ გსურს, შეიძლება გააჩინო და ბავშვთა სახლში მიაბარო. სახელმწიფო გაზრდის, გამოჩნდებიან ადამიანები რომლებიც მოინდომებენ ბავშვის აღზრდას. ბავშვების მსურველი ბევრია, ასე რომ არ არსებობს არავითარი მიზეზი ბავშვის მკვლელობისა.
თუ ქალი გასათხოვარია, მშობლები კი ბავშვის წინააღმდეგნი არიან ან ქმარი ამბობს, რომ მიატოვებს ცოლს, თუ ბავშვს არ მოიშორებს, როგორ მოვიქცეთ?
მოდი დავფიქრდეთ... ვთქვათ: მე ვარ ქალი, მყავს ორი შვილი, მათგან ერთმა დედაჩემი წყობიდან გამოიყვანა, დედაჩემი კი მეუბნება: "უნდა ამოირჩიო - ან მე ან შენი შვილი. ან ეხლავე გადააგდებ აივნიდან, ან შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!". რატომ არ შეიძლება უკვე დაბადებული, ცელქი შვილის აივნიდან გადაგდება, მით უფრო გაბრაზებულ გულზე გვეჩვენება, რომ ის ამას იმსახურებს, და რატომ არ შეიძლება არაფერში დამნაშავე, იქნებ კარგი, ჭკვიანი, დამჯერე, მომავალი ლომონოსოვის მოკვლა, იმის გამო, რომ იგი დროებით დედის საშოში იმყოფება. იქნებ უმჯობესია დავიცადოთ, გავაჩინოთ და ვნახოთ, როგორი იქნება? თუ იქნება ის ცუდი, ურჩი და დაუჯერებელი, მაშინ მოვკლათ! ყველა ერთხმად შესძახებს: "როგორ შეიძლება!" მაგრამ, თუ ის შეიძლება, ეს რატომ არ შეიძლება? ისევ მივდივართ აბსურდამდე. რას ნიშნავს, მშობლები არიან წინააღმდეგნი? იქნებ ჩვენს წინააღმდეგაცაა ვინმე? ე.ი. ჩვენც უნდა დავიხოცოთ?! ვიღაცის უკმაყოფილება ჯერ კიდევ არ არის არგუმენტი. ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ის წინააღმდეგია სხვისი ცხოვრებისა - მკვლელია!
როგორ მოვიქცეთ, თუ ფეხმძიმედ თორმეტი წლის გოგონაა.
თუ გოგონა ასეთი აღვირახსნილია და ამგვარად იქცევა, მაშინ ბუნებრივია მან უნდა კიდეც ზიდოს თავისი ჯვარი, როგორც თავისი ქმედების შედეგი. დავუშვათ ჩვენ გავიგეთ, რომ თორმეტი წლის ბიჭმა ჩაიდინა რაიმე დანაშაული. სრულიად ახლახან ასეთი შემთხვევა მოხდა ჩვენი ეკლესიის მახლობლად: მართალია, არა თორმეტი, არამედ ცამეტი წლის ბიჭებმა სასიკვდილოდ ცემეს ცხრა წლის ბიჭი. ჩვენი გონება ხომ გვკარნახობს, რომ ბოროტება როგორღაც უნდა აღიკვეთოს, რომ ბოროტება უნდა დაისაჯოს?! ასევეა ამ შემთხვევაშიც: გოგონა არ მოიქცა სწორად, მოიქცა როგორც ქუჩის გოგო. ამის გამო რატომ უნდა დაიღუპოს უდანაშაულო არსება?
თუ გათხოვილი ქალი ავადაა და მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა?
თუ მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, მაშინ იგი სქესობრივი ცხოვრებით დანაშაულს სჩადის. არსებობს შემთხვევები, როცა ქალებს ქორწინებას უშლიან. თუ რაიმე გარკვეული ფიზიოლოგიური (და არა გონებრივი), –მიზეზის გამო, ქალისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, ე.ი. მისთვის არ შეიძლება გათხოვება, რადგანაც ქმართან თანაცხოვრებას ბუნებრივად უნდა მივყავდეთ ბავშვის გაჩენამდე. თუ არ შეგიძლია შვილის გაჩენა, მაშინ ეს უკვე ჯვარია და უნდა ზიდო ეს ჯვარი. გინდა შვილი - არსებობს ბავშვთა სახლები, მრავალშვილიანი ოჯახები. შეგიძლია ვინმე იშვილო, ვინმეს დაეხმარო. ხდებოდა ასეც: მაგალითად, ოჯახში სამი გოგო თხოვდებოდა, ერთი კი არა და იგი ხდებოდა ძიძა დებისათვის. ყველამ ხომ არ უნდა ზიდოს გათხოვების ჯვარი და აჩინოს შვილები?! ზოგიერთი სხვა გზით მიდის.
თუ დედა შეიძლება მშობიარობის დროს მოკვდეს?
უამრავია შემთხვევაა, როდესაც ეკლესიაში მოდიან ქალები და ამბობენ: "ჩემთვის მშობიარობა არ შეიძლება, მოვკვდები". მე არ ვიცი არც ერთი შემთხვევა, რომელიც ნამდვილად სიკვდილით დამთავრებულიყო. ექიმები ჩვეულებრივ ვარაუდობენ, მაგრამ სიცოცხლესა და სიკვდილს წყვეტს არა ექიმი, არამედ - ღმერთი. და ღმერთი ყოველთვის მისცემს ძალას მთხოვნელს. მაგრამ, დავუშვათ, ქალს მართლა ემუქრება სიკვდილი. ჩვენ ვიცით რომ კარგი და ღვთისათვის მოსაწონი საქციელია, როდესაც ზრდასრული ადამიანი, სხვისი სიცოცხლის დასაცავად თავის სიცოცხლეს სწირავს. ასეთ ადამიანებს ჩვენ გმირებს ვუწოდებთ. ომის დროს ასეთებს მედლებსაც კი აძლევენ, რადგან სხვისთვის თავგანწირვა ღირსეული ნაბიჯია, წმინდა ადამიანური ქმედება. ხოლო საკუთარი შვილის სიკვდილის ხარჯზე გახანგრძლივებული სიცოცხლე, იგივეა რომ, დედამ შეჭამოს საკუთარი შვილი - ასეთი შემთხვევები იყო ლენინგრადის ბლოკადის დროს. როდესაც დედა ცდილობს შეინარჩუნოს საკუთარი სიცოცხლე შვილის ხარჯზე - ეს კანიბალიზმია. უმჯობესია მიენდო ღმერთს და იმედი იქონიო, რომ ცოცხალი გადარჩები. თუ ქალს ემუქრება სიკვდილი მშობიარობისას - ე.ი. მისთვის სქესობრივი ცხოვრება არ შეიძლება. არ შეიძლება მიიღო სიამოვნება საკუთარი შვილების მკვლელობით.
თუ ცნობილია, რომ ბავშვი ავადმყოფი დაიბადება?
ამ შემთხვევაში ლოგიკურია გავაჩინოთ, შევხედოთ, თუ დაიბადა ავადმყოფი ბავშვი - მოვკლათ საკუთარი ხელით, ყოველივე პრეპარატისა და ჩარევების გარეშე. არა და მითხარით, რატომაა ეს დაუბადებელი ბავშვის მოკვლაზე უარესი? და საერთოდ რა პრობლემაა: დაიბადება ავადმყოფი? ავადმყოფები სჭირდება საზოგადოებას. ისინი იწვევენ საზოგადოების თანაგრძნობას, გვასწავლიან სიყვარულს. თუ არ იქნებიან ავადმყოფები, მოხუცები, დავრდომილები, ჩვენ გავხდებით უფრო სასტიკნი. ამგვარი ადამიანების არსებობა აუცილებელიც კი არის. ხოლო ვის მისცეს ეს ჯვარი - ავადმყოფი შვილი, ამას ღმერთი არჩევს. ხომ შეიძლება ასეც მოხდეს: დაიბადა ჯანმრთელი ბავშვი და შემდეგ დასნეულდა. რა ვქნათ, მოვკლათ? არა! ჩვენ ვცდილობთ ვუმკურნალოთ, ექიმებს ვახვევთ თავზე, ვიხდით ფულს, ვეძებთ წამლებს. არის პრინციპული სხვაობა? რატომ უნდა მოვკლათ ავადმყოფი ბავშვი დედის მუცელში?
მშობლები ლოთები არიან. რატომ გავაჩინოთ ავადმყოფი, არავისთვის სასურველი შვილები?
აქ იცვლება დამოკიდებულება საკითხისადმი: დავხოცოთ მათი მშობლები! ლოთი მშობლები სოციალურად საშიშნი არიან. რატომ უნდა აგონ მათ მაგივრად პასუხი ბავშვებმა? შეიძლება გამოიცეს კანონი, ფულადი ჯარიმა, მოხდეს მათი იზოლირება. თუმცა, უკეთესია, თუ დაანებებენ სმას თავს და ნორმალური ცხოვრების წესით იცხოვრებდნენ. ეს იქნებოდა საუკეთესო გამოსავალი, მაგრამ რატომღაც ამის ნაცვლად ყველაზე დიდი ბოროტების არჩევა ხდება. სახელმწიფომ უნდა იპოვოს სხვა გამოსავალი, ვიდრე “"უბრალოდ"”მოკლას ბავშვი. ახლა რაც შეეხება არასასურველ ბავშვებს. ეს ჩვენთან არ ჭირდება ისინი არავის. მდიდარ ქვეყნებში კი მოიძებნება ათასობით ადამიანი, რომელებიც მზად არიან იშვილონ თუნდაც ავადმყოფი ბავშვი. და თუ სერიოზულად მოვეკიდებით ამ საქმეს, შეიძლება, ყველაფრის სახელმწიფო დონეზე ორგანიზება.
როგორ გავაჩინოთ ყველა შვილი, თუკი მეცნიერებმა გამოთვალეს, რომ დედამიწა მალე ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას?
მართალია, დედამიწა ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას, მაგრამ მაშინ დავხოცოთ ისინი ვინც ბევრს ჭამს, ან დავხოცოთ მსუქნები. ერთ ამ ნაირის მოკვლით ცხოვრების საშუალებას მივცემთ მეორეს. როგორც ვხედავთ, კითხვა ისევ აბსურდულია.
ამგვარად, ჩვენ განვიხილეთ ყველა ის გარემოება, რომელიც ერთი შეხედვით აბორტის სასარგებლოდ მეტყველებდა, მაგრამ როგორც ვნახეთ, არ არსებობს მიზეზი, რის გამოც შეიძლებოდეს მუცლადმყოფი ბავშვის მოკვლა.
და ბოლოს, გავარკვიოთ, თუ რატომ კრძალავს ეკლესია ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებებს.
საქმე იმაშია, რომ თუ დავუბრუნდებით ჩვენი საუბრის დასაწყისს, ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების ხმარება იგივეა, რაც კუჭის ხელოვნური გამოწმენდა, რათა კიდევ მივიღოთ სრულად არასაჭირო საჭმელი. ეს ერთგვარი თავის მოტყუება, სქესობრივი ცხოვრებით ვეწევით ორგანიზმის უაზრო ექსპლუატაციას შობის უნარის იგნორირების ხარჯზე. ადამიანი ემსგავსება მაიმუნს, რომელიც ზის თავის გალიაში და "მაიმუნობს." არა და ადამიანები უნდა მოქმედებდნენ ბუნების კანონების შესაბამისად. რაკი ღმერთმა აკურთხა ბავშვები, ე.ი. ბავშვი უნდა გაჩდეს. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება შეურაცყოფს ქორწინების საიდუმლოს, - უდიდეს საეკლესიო საიდუმლოს თავისი მნიშვნელობით. ქორწინებაში ორი ადამიანი სიყვარულით ერთდება და ორი უჯრედიდან წარმოიქმნება ერთი, წარმოიქმნება ახალი ადამიანი, თავისი შესაძლებლობებით, თავისი გენოფონდით, რომელიც აერთიანებს წინაპრების გენოფონდს, და რომელიც არასდროს ყოფილა დედამიწაზე. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება ადამიანის ბუნების წინააღმდეგაა მიმართული, ეს იგივეა რაც გადაიკეტო საყლაპავი. ამით ირღვევა ადამიანის სასიცოცხლო აგებულება. ხომ, მაგალითად, მდინარის აღმა შებრუნება უგუნურებაა, რაც ყოველთვის მოიტანს უბედურებას. ნებისმიერი ბოროტება უზნეობაა, ე.ი. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენებაც უზნეობაა, თუნდაც "უმნიშვნელო", ყოველთვის დამანგრეველად მოქმედებს მასზე, ვინც ეს ჩაიდინა. ამიტომაც ეკლესიას არ შეუძლია აკურთხოს ასეთი საშუალებები, რომლებიც ცვლიან ადამიანის ორგანიზმს, შექმნილს ღვთისაგან. ეკლესია გვასწავლის, რომ უნდა მოვთოკოთ ჩვენი ვნებები, და არა მარტო სექსუალური, არამედ სხვანიც - უნდა მოვთოკოთ მუცელი - არ გავცდეთ სიმაძღრის ზღვარს. უნდა ვებრძოლოდ განკითხვის ცოდვას, მრისხანების, ვერცხლისმოყვარეობისა და სხვა. მრუში გულთქმები ერთ-ერთი ვნებაა მრავალ ვნებათა შორის. ამ ცოდვით შეპყრობილი ადამიანები უკვე ატროფირებული არიან და არანაირ სიხარულს არ განიცდიან მისგან, ასევე, როგორც ალკოჰოლიზმი, შეიძლება ითქვას, რომ ის უკვე ერთგვარი ავადმყოფობაა და არავითარი ბედნიერება არ მოაქვს ადამიანისთვის. თავად ღვინოში არაფერია ცუდი, მაგრამ თუ ლოთობ, ეს უკვე დამანგრეველია ორგანიზმისათვის. ან ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვა ავიღოთ. ადამიანს აქვს იმდენი მატერიალური შეძლება, რომ გამოიკვებოს, ჩაიცვას, მაგრამ მას მეტი და მეტი უნდა. ის სიცოცხლეს არ იშურებს იმისთვის რომ უფრო მეტი ქონება დააგროვოს. მხოლოდ ფული, ფული და ფული- მაგრამ ეს ხომ უგუნურებაა?! ასევეა მრუშობის ვნება. სწორედ ასევე შეიძლება მუდმივად ამ ვნებით იცხოვრო ისე რომ შესწირო მას ყველაფერი: დრო, ენერგია, უნარი. მაგრამ ეს ხომ უკვე ავადმყოფობაა, რომელიც ანგრევს და აცარიელებს სულს, ფიტავს ორგანიზმს. ადამიანთან, რომელიც შეპყრობილია მრუშობის ვნებით, კამათი უაზრობაა: ის ამბობს, რომ ამ ცოდვის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია, ამისთვის ის მზადაა ბავშვებიც მოკლას და საკუთარი ორგანიზმიც გამოფიტოს, რადგან ყველამ კარგად იცის ჩასახვის საწინააღმდეგო შასუალებების მვნებელობის შესახებ. საინტერესოა! როცა ლაპარაკია ბავშვის მოკვლაზე, ადამიანები ფიქრობენ საკუთარ ჯანმრთელობაზე - "ჩემთვის არ შეიძლება ბავშვის გაჩენა" და როცა ლაპარაკია ჩასახვის საწინააღმდეგო წამლებზე - ისინი შეგნებულად ვნებენ საკუთარ თავს. ე.ი. საქმე არა ჯანმრთელობაშია, არამედ - ვნებებში. ამიტომ ადამიანმა უნდა აღიაროს: "მე ვარ მრუში და არ შემიძლია თავის მოთოკვა". აქედან გამომდინარე, უნდა ჩამოიშოროს ეს ვნება და არა ბავშვები.
პროტოპრესვიტერი დიმიტრი სმირნოვი
სხვადასხვა ადამიანებთან აბორტის თემაზე საუბრისას, ხშირად ვხვდები ტიპიურ სიტუაციაში: თანამოსაუბრე გულისყურით გისმენთ და გეთანხმებათ, რომ აბორტი ნამდვილად მკვლელობაა, თუმცა იმავე წამს ახსენდებათ გარემოებანი, რომელთა დროსაც ეს მკვლელობა გამართლებულია ან სულაც ერთადერთი გამოსავალია შექმნილი სიტუაციიდან გამოსასვლელად. შეკითხვები, რომლებიც ასეთ შემთხვევაში ისმება, როგორც წესი, არ იცვლება.
ყველა ეს შეკითხვა ნორმალური ფსიქიკისა და ლოგიკური აზროვნების მქონე ადამიანისათვის უბრალოდ, აბსურდულია, და მათზე პასუხის გაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ამ აბსურდულობის წინ წამოწევით, ასევე როგორც მათემატიკაში, იმისათვის, რომ დააამტკიცო ამა თუ იმ მტკიცებულების უზუსტობა, ზოგჯერ საჭიროა აბსურდამდის მიყვანის მეთოდის გამოყენება, აქაც, ეს არის ყველაზე გამოკვეთილი მეთოდი ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად.
დავიწყოთ ყველაზე გავრცელებული შეკითხვით: რატომ ვამრავლოთ სიღარიბე? ანუ რატომ გავაჩინოთ შვილები, თუკი ვერ მივცემთ მათ იმას, რისი მიცემაც ჩვენ გვსურს, რადგან არ გაგვაჩნია ამის შესაძლებლობა?
წარმოვიდგინოთ ასეთი სიტუაცია: ადამიანი, რომელმაც მსუყედ ისადილა, დგება მაგიდიდან და მას ეუბნებიან: "მოდი ვისადილოთ". თუ იგი რაღაც ხელოვნური საშუალებით გამოდევნის ყველაფერს კუჭიდან და ისევ სადილობს, ვიტყვით, რომ ეს აბსურდია, იმიტომ რომ, მართალია, ადამიანთა უმრავლესობა ზედმეტ საკვებს ღებულობს, მაგრამ ამ სახით (საჭმელით) სიამოვნების მიღება უაზრობაა. ასეა ამ შეკითხვის შემთხვევაშიც: სხეული, იქნება ეს ქალის თუ მამაკაცის, ყველა შინაგანი ორგანო, მოწყობილია იმისთვის, რომ ორგანიზმმა მოახდინოს ბავშვის ჩასახვა და შობა. თუ ადამიანები ქორწინდებიან, ბუნებრივიც და ნორმალურიცაა, რომ ამ პროცესს მოყვება ბავშვის გაჩენა, ე.ი. თუ ადამიანს არ სურს სიღარიბის გამრავლება, მაშინ იგი არც უნდა დაქორწინდეს. მაშინ არავითარი სიღარიბე არ იქნება. მაგრამ ადამიანი ისწრაფის მხოლოდ იმ ფიზიოლოგიური სიამოვნებისაკენ, რაც მოჰყვება ქორწინებას, და სურს ბედნიერება, მაგრამ არ სურს ჩაიდინოს მშობლური გმირობა, რომელიც წარმოადგენს ცოლქმრული ცხოვრების ბუნებრივ გაგრძელებას. თუ ადამიანს არ სურს რათა შვას სიღარიბე, არცაა საჭირო. მაშინ მან უნდა შეწყვიტოს სქესობრივი ცხოვრება .ამ შემთხვევაში მისი ქმედება ლოგიკური იქნება.
როგორ გამოვკვებოთ შვილები ჩვენს დროში? როგორ მოიქცნენ ღარიბი მრავალშვილიანი მშობლები?
პასუხი უბრალოა: ქმარი უნდა მუშაობდეს სამ ადგილას, ცოლმა კი კერვა უნდა ისწავლოს, იმიტომ, რომ ასე უფრო იაფი იქნება ბავშვების ჩაცმა და ა.შ. ამასთან ერთად აუცილებელია ბევრ რამეში თავის შეზღუდვა, (რადგან თუ ადამიანები არ მოითმენენ ერთს, მოუწევთ მოთმინება სხვა რამეში, მაგ., უსახსრობაში) ბუნების საწინააღმდეგოდ არაბუნებრივად პრობლემის გადაწყვეტით - საკუთარი შვილების მოკვლით, ან თვითონ იქნებიან უბედურნი, ან იავადმყოფებენ თავად, იწვალებენ თავიანთი ცოცხალი შვილების გამო, როგორი შვილები უნდა შეეძინოთ მკვლელებს?! როგორ უნდა გაზარდონ მკვლელებმა შვილები?! შვილის მკვლელი ხომ ცილდება ზნეობრივ ზღვარს?! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ერთი შვილი, როდესაც მეორეს კლავ საკუთარი ნებით?! მაშინაც კი თუ ადამიანს არ ესმის, თუ რას სჩადის, მის ქვეცნობიერებაში მაინც აისახება ეს საშინელი ფაქტი. თუ ადამიანს არ სურს თავის შეზღუდვა ნებაყოფლობით, ის მაინც შეიზღუდება საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ. ადამიანს სურს უზრუნველყოს თავისი ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე, მაგრამ საბოლოოდ მისი ბედნიერება ამით არ იზრდება. შეუძლებელია მოიპოვო ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე.
რა ვქნათ, თუ ფეხმძიმობა გაუპატიურების შედეგია?
გაუპატიურების შედეგად ჩვეულებრივ, დაფეხმძიმება არ ხდება. ასე ხდება ერთეულ, გამონაკლის შემთხვევებში. მაგრამ დავუშვათ, რომ ვიხილავთ ასეთ შემთხვევას. უპირველესად, ბავშვი არაა დამნაშავე მომხდარ ფაქტში. მეორეც, გაუპატიურებაში ხშირად დამნაშავეა თავად დაზარალებული, ჩაცმულობის, ქცევის, უყურადღებობის ან უფროსების დაუჯერებლობის გამო და ა.შ. ხშირად სწორედ ამგვარი წინაპირობების გამო ხდება ტრაგედია. აქედან გამომდინარე, უფროსების საქციელზე უდანაშაულო ბავშვმა რატომ უნდა აგოს პასუხი?! თუ შვილი არ გსურს, შეიძლება გააჩინო და ბავშვთა სახლში მიაბარო. სახელმწიფო გაზრდის, გამოჩნდებიან ადამიანები რომლებიც მოინდომებენ ბავშვის აღზრდას. ბავშვების მსურველი ბევრია, ასე რომ არ არსებობს არავითარი მიზეზი ბავშვის მკვლელობისა.
თუ ქალი გასათხოვარია, მშობლები კი ბავშვის წინააღმდეგნი არიან ან ქმარი ამბობს, რომ მიატოვებს ცოლს, თუ ბავშვს არ მოიშორებს, როგორ მოვიქცეთ?
მოდი დავფიქრდეთ... ვთქვათ: მე ვარ ქალი, მყავს ორი შვილი, მათგან ერთმა დედაჩემი წყობიდან გამოიყვანა, დედაჩემი კი მეუბნება: "უნდა ამოირჩიო - ან მე ან შენი შვილი. ან ეხლავე გადააგდებ აივნიდან, ან შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!". რატომ არ შეიძლება უკვე დაბადებული, ცელქი შვილის აივნიდან გადაგდება, მით უფრო გაბრაზებულ გულზე გვეჩვენება, რომ ის ამას იმსახურებს, და რატომ არ შეიძლება არაფერში დამნაშავე, იქნებ კარგი, ჭკვიანი, დამჯერე, მომავალი ლომონოსოვის მოკვლა, იმის გამო, რომ იგი დროებით დედის საშოში იმყოფება. იქნებ უმჯობესია დავიცადოთ, გავაჩინოთ და ვნახოთ, როგორი იქნება? თუ იქნება ის ცუდი, ურჩი და დაუჯერებელი, მაშინ მოვკლათ! ყველა ერთხმად შესძახებს: "როგორ შეიძლება!" მაგრამ, თუ ის შეიძლება, ეს რატომ არ შეიძლება? ისევ მივდივართ აბსურდამდე. რას ნიშნავს, მშობლები არიან წინააღმდეგნი? იქნებ ჩვენს წინააღმდეგაცაა ვინმე? ე.ი. ჩვენც უნდა დავიხოცოთ?! ვიღაცის უკმაყოფილება ჯერ კიდევ არ არის არგუმენტი. ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ის წინააღმდეგია სხვისი ცხოვრებისა - მკვლელია!
როგორ მოვიქცეთ, თუ ფეხმძიმედ თორმეტი წლის გოგონაა.
თუ გოგონა ასეთი აღვირახსნილია და ამგვარად იქცევა, მაშინ ბუნებრივია მან უნდა კიდეც ზიდოს თავისი ჯვარი, როგორც თავისი ქმედების შედეგი. დავუშვათ ჩვენ გავიგეთ, რომ თორმეტი წლის ბიჭმა ჩაიდინა რაიმე დანაშაული. სრულიად ახლახან ასეთი შემთხვევა მოხდა ჩვენი ეკლესიის მახლობლად: მართალია, არა თორმეტი, არამედ ცამეტი წლის ბიჭებმა სასიკვდილოდ ცემეს ცხრა წლის ბიჭი. ჩვენი გონება ხომ გვკარნახობს, რომ ბოროტება როგორღაც უნდა აღიკვეთოს, რომ ბოროტება უნდა დაისაჯოს?! ასევეა ამ შემთხვევაშიც: გოგონა არ მოიქცა სწორად, მოიქცა როგორც ქუჩის გოგო. ამის გამო რატომ უნდა დაიღუპოს უდანაშაულო არსება?
თუ გათხოვილი ქალი ავადაა და მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა?
თუ მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, მაშინ იგი სქესობრივი ცხოვრებით დანაშაულს სჩადის. არსებობს შემთხვევები, როცა ქალებს ქორწინებას უშლიან. თუ რაიმე გარკვეული ფიზიოლოგიური (და არა გონებრივი), –მიზეზის გამო, ქალისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, ე.ი. მისთვის არ შეიძლება გათხოვება, რადგანაც ქმართან თანაცხოვრებას ბუნებრივად უნდა მივყავდეთ ბავშვის გაჩენამდე. თუ არ შეგიძლია შვილის გაჩენა, მაშინ ეს უკვე ჯვარია და უნდა ზიდო ეს ჯვარი. გინდა შვილი - არსებობს ბავშვთა სახლები, მრავალშვილიანი ოჯახები. შეგიძლია ვინმე იშვილო, ვინმეს დაეხმარო. ხდებოდა ასეც: მაგალითად, ოჯახში სამი გოგო თხოვდებოდა, ერთი კი არა და იგი ხდებოდა ძიძა დებისათვის. ყველამ ხომ არ უნდა ზიდოს გათხოვების ჯვარი და აჩინოს შვილები?! ზოგიერთი სხვა გზით მიდის.
თუ დედა შეიძლება მშობიარობის დროს მოკვდეს?
უამრავია შემთხვევაა, როდესაც ეკლესიაში მოდიან ქალები და ამბობენ: "ჩემთვის მშობიარობა არ შეიძლება, მოვკვდები". მე არ ვიცი არც ერთი შემთხვევა, რომელიც ნამდვილად სიკვდილით დამთავრებულიყო. ექიმები ჩვეულებრივ ვარაუდობენ, მაგრამ სიცოცხლესა და სიკვდილს წყვეტს არა ექიმი, არამედ - ღმერთი. და ღმერთი ყოველთვის მისცემს ძალას მთხოვნელს. მაგრამ, დავუშვათ, ქალს მართლა ემუქრება სიკვდილი. ჩვენ ვიცით რომ კარგი და ღვთისათვის მოსაწონი საქციელია, როდესაც ზრდასრული ადამიანი, სხვისი სიცოცხლის დასაცავად თავის სიცოცხლეს სწირავს. ასეთ ადამიანებს ჩვენ გმირებს ვუწოდებთ. ომის დროს ასეთებს მედლებსაც კი აძლევენ, რადგან სხვისთვის თავგანწირვა ღირსეული ნაბიჯია, წმინდა ადამიანური ქმედება. ხოლო საკუთარი შვილის სიკვდილის ხარჯზე გახანგრძლივებული სიცოცხლე, იგივეა რომ, დედამ შეჭამოს საკუთარი შვილი - ასეთი შემთხვევები იყო ლენინგრადის ბლოკადის დროს. როდესაც დედა ცდილობს შეინარჩუნოს საკუთარი სიცოცხლე შვილის ხარჯზე - ეს კანიბალიზმია. უმჯობესია მიენდო ღმერთს და იმედი იქონიო, რომ ცოცხალი გადარჩები. თუ ქალს ემუქრება სიკვდილი მშობიარობისას - ე.ი. მისთვის სქესობრივი ცხოვრება არ შეიძლება. არ შეიძლება მიიღო სიამოვნება საკუთარი შვილების მკვლელობით.
თუ ცნობილია, რომ ბავშვი ავადმყოფი დაიბადება?
ამ შემთხვევაში ლოგიკურია გავაჩინოთ, შევხედოთ, თუ დაიბადა ავადმყოფი ბავშვი - მოვკლათ საკუთარი ხელით, ყოველივე პრეპარატისა და ჩარევების გარეშე. არა და მითხარით, რატომაა ეს დაუბადებელი ბავშვის მოკვლაზე უარესი? და საერთოდ რა პრობლემაა: დაიბადება ავადმყოფი? ავადმყოფები სჭირდება საზოგადოებას. ისინი იწვევენ საზოგადოების თანაგრძნობას, გვასწავლიან სიყვარულს. თუ არ იქნებიან ავადმყოფები, მოხუცები, დავრდომილები, ჩვენ გავხდებით უფრო სასტიკნი. ამგვარი ადამიანების არსებობა აუცილებელიც კი არის. ხოლო ვის მისცეს ეს ჯვარი - ავადმყოფი შვილი, ამას ღმერთი არჩევს. ხომ შეიძლება ასეც მოხდეს: დაიბადა ჯანმრთელი ბავშვი და შემდეგ დასნეულდა. რა ვქნათ, მოვკლათ? არა! ჩვენ ვცდილობთ ვუმკურნალოთ, ექიმებს ვახვევთ თავზე, ვიხდით ფულს, ვეძებთ წამლებს. არის პრინციპული სხვაობა? რატომ უნდა მოვკლათ ავადმყოფი ბავშვი დედის მუცელში?
მშობლები ლოთები არიან. რატომ გავაჩინოთ ავადმყოფი, არავისთვის სასურველი შვილები?
აქ იცვლება დამოკიდებულება საკითხისადმი: დავხოცოთ მათი მშობლები! ლოთი მშობლები სოციალურად საშიშნი არიან. რატომ უნდა აგონ მათ მაგივრად პასუხი ბავშვებმა? შეიძლება გამოიცეს კანონი, ფულადი ჯარიმა, მოხდეს მათი იზოლირება. თუმცა, უკეთესია, თუ დაანებებენ სმას თავს და ნორმალური ცხოვრების წესით იცხოვრებდნენ. ეს იქნებოდა საუკეთესო გამოსავალი, მაგრამ რატომღაც ამის ნაცვლად ყველაზე დიდი ბოროტების არჩევა ხდება. სახელმწიფომ უნდა იპოვოს სხვა გამოსავალი, ვიდრე “"უბრალოდ"”მოკლას ბავშვი. ახლა რაც შეეხება არასასურველ ბავშვებს. ეს ჩვენთან არ ჭირდება ისინი არავის. მდიდარ ქვეყნებში კი მოიძებნება ათასობით ადამიანი, რომელებიც მზად არიან იშვილონ თუნდაც ავადმყოფი ბავშვი. და თუ სერიოზულად მოვეკიდებით ამ საქმეს, შეიძლება, ყველაფრის სახელმწიფო დონეზე ორგანიზება.
როგორ გავაჩინოთ ყველა შვილი, თუკი მეცნიერებმა გამოთვალეს, რომ დედამიწა მალე ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას?
მართალია, დედამიწა ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას, მაგრამ მაშინ დავხოცოთ ისინი ვინც ბევრს ჭამს, ან დავხოცოთ მსუქნები. ერთ ამ ნაირის მოკვლით ცხოვრების საშუალებას მივცემთ მეორეს. როგორც ვხედავთ, კითხვა ისევ აბსურდულია.
ამგვარად, ჩვენ განვიხილეთ ყველა ის გარემოება, რომელიც ერთი შეხედვით აბორტის სასარგებლოდ მეტყველებდა, მაგრამ როგორც ვნახეთ, არ არსებობს მიზეზი, რის გამოც შეიძლებოდეს მუცლადმყოფი ბავშვის მოკვლა.
და ბოლოს, გავარკვიოთ, თუ რატომ კრძალავს ეკლესია ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებებს.
საქმე იმაშია, რომ თუ დავუბრუნდებით ჩვენი საუბრის დასაწყისს, ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების ხმარება იგივეა, რაც კუჭის ხელოვნური გამოწმენდა, რათა კიდევ მივიღოთ სრულად არასაჭირო საჭმელი. ეს ერთგვარი თავის მოტყუება, სქესობრივი ცხოვრებით ვეწევით ორგანიზმის უაზრო ექსპლუატაციას შობის უნარის იგნორირების ხარჯზე. ადამიანი ემსგავსება მაიმუნს, რომელიც ზის თავის გალიაში და "მაიმუნობს." არა და ადამიანები უნდა მოქმედებდნენ ბუნების კანონების შესაბამისად. რაკი ღმერთმა აკურთხა ბავშვები, ე.ი. ბავშვი უნდა გაჩდეს. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება შეურაცყოფს ქორწინების საიდუმლოს, - უდიდეს საეკლესიო საიდუმლოს თავისი მნიშვნელობით. ქორწინებაში ორი ადამიანი სიყვარულით ერთდება და ორი უჯრედიდან წარმოიქმნება ერთი, წარმოიქმნება ახალი ადამიანი, თავისი შესაძლებლობებით, თავისი გენოფონდით, რომელიც აერთიანებს წინაპრების გენოფონდს, და რომელიც არასდროს ყოფილა დედამიწაზე. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება ადამიანის ბუნების წინააღმდეგაა მიმართული, ეს იგივეა რაც გადაიკეტო საყლაპავი. ამით ირღვევა ადამიანის სასიცოცხლო აგებულება. ხომ, მაგალითად, მდინარის აღმა შებრუნება უგუნურებაა, რაც ყოველთვის მოიტანს უბედურებას. ნებისმიერი ბოროტება უზნეობაა, ე.ი. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენებაც უზნეობაა, თუნდაც "უმნიშვნელო", ყოველთვის დამანგრეველად მოქმედებს მასზე, ვინც ეს ჩაიდინა. ამიტომაც ეკლესიას არ შეუძლია აკურთხოს ასეთი საშუალებები, რომლებიც ცვლიან ადამიანის ორგანიზმს, შექმნილს ღვთისაგან. ეკლესია გვასწავლის, რომ უნდა მოვთოკოთ ჩვენი ვნებები, და არა მარტო სექსუალური, არამედ სხვანიც - უნდა მოვთოკოთ მუცელი - არ გავცდეთ სიმაძღრის ზღვარს. უნდა ვებრძოლოდ განკითხვის ცოდვას, მრისხანების, ვერცხლისმოყვარეობისა და სხვა. მრუში გულთქმები ერთ-ერთი ვნებაა მრავალ ვნებათა შორის. ამ ცოდვით შეპყრობილი ადამიანები უკვე ატროფირებული არიან და არანაირ სიხარულს არ განიცდიან მისგან, ასევე, როგორც ალკოჰოლიზმი, შეიძლება ითქვას, რომ ის უკვე ერთგვარი ავადმყოფობაა და არავითარი ბედნიერება არ მოაქვს ადამიანისთვის. თავად ღვინოში არაფერია ცუდი, მაგრამ თუ ლოთობ, ეს უკვე დამანგრეველია ორგანიზმისათვის. ან ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვა ავიღოთ. ადამიანს აქვს იმდენი მატერიალური შეძლება, რომ გამოიკვებოს, ჩაიცვას, მაგრამ მას მეტი და მეტი უნდა. ის სიცოცხლეს არ იშურებს იმისთვის რომ უფრო მეტი ქონება დააგროვოს. მხოლოდ ფული, ფული და ფული- მაგრამ ეს ხომ უგუნურებაა?! ასევეა მრუშობის ვნება. სწორედ ასევე შეიძლება მუდმივად ამ ვნებით იცხოვრო ისე რომ შესწირო მას ყველაფერი: დრო, ენერგია, უნარი. მაგრამ ეს ხომ უკვე ავადმყოფობაა, რომელიც ანგრევს და აცარიელებს სულს, ფიტავს ორგანიზმს. ადამიანთან, რომელიც შეპყრობილია მრუშობის ვნებით, კამათი უაზრობაა: ის ამბობს, რომ ამ ცოდვის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია, ამისთვის ის მზადაა ბავშვებიც მოკლას და საკუთარი ორგანიზმიც გამოფიტოს, რადგან ყველამ კარგად იცის ჩასახვის საწინააღმდეგო შასუალებების მვნებელობის შესახებ. საინტერესოა! როცა ლაპარაკია ბავშვის მოკვლაზე, ადამიანები ფიქრობენ საკუთარ ჯანმრთელობაზე - "ჩემთვის არ შეიძლება ბავშვის გაჩენა" და როცა ლაპარაკია ჩასახვის საწინააღმდეგო წამლებზე - ისინი შეგნებულად ვნებენ საკუთარ თავს. ე.ი. საქმე არა ჯანმრთელობაშია, არამედ - ვნებებში. ამიტომ ადამიანმა უნდა აღიაროს: "მე ვარ მრუში და არ შემიძლია თავის მოთოკვა". აქედან გამომდინარე, უნდა ჩამოიშოროს ეს ვნება და არა ბავშვები.
პროტოპრესვიტერი დიმიტრი სმირნოვი
ყველა ეს შეკითხვა ნორმალური ფსიქიკისა და ლოგიკური აზროვნების მქონე ადამიანისათვის უბრალოდ, აბსურდულია, და მათზე პასუხის გაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ამ აბსურდულობის წინ წამოწევით, ასევე როგორც მათემატიკაში, იმისათვის, რომ დააამტკიცო ამა თუ იმ მტკიცებულების უზუსტობა, ზოგჯერ საჭიროა აბსურდამდის მიყვანის მეთოდის გამოყენება, აქაც, ეს არის ყველაზე გამოკვეთილი მეთოდი ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად.
დავიწყოთ ყველაზე გავრცელებული შეკითხვით: რატომ ვამრავლოთ სიღარიბე? ანუ რატომ გავაჩინოთ შვილები, თუკი ვერ მივცემთ მათ იმას, რისი მიცემაც ჩვენ გვსურს, რადგან არ გაგვაჩნია ამის შესაძლებლობა?
წარმოვიდგინოთ ასეთი სიტუაცია: ადამიანი, რომელმაც მსუყედ ისადილა, დგება მაგიდიდან და მას ეუბნებიან: "მოდი ვისადილოთ". თუ იგი რაღაც ხელოვნური საშუალებით გამოდევნის ყველაფერს კუჭიდან და ისევ სადილობს, ვიტყვით, რომ ეს აბსურდია, იმიტომ რომ, მართალია, ადამიანთა უმრავლესობა ზედმეტ საკვებს ღებულობს, მაგრამ ამ სახით (საჭმელით) სიამოვნების მიღება უაზრობაა. ასეა ამ შეკითხვის შემთხვევაშიც: სხეული, იქნება ეს ქალის თუ მამაკაცის, ყველა შინაგანი ორგანო, მოწყობილია იმისთვის, რომ ორგანიზმმა მოახდინოს ბავშვის ჩასახვა და შობა. თუ ადამიანები ქორწინდებიან, ბუნებრივიც და ნორმალურიცაა, რომ ამ პროცესს მოყვება ბავშვის გაჩენა, ე.ი. თუ ადამიანს არ სურს სიღარიბის გამრავლება, მაშინ იგი არც უნდა დაქორწინდეს. მაშინ არავითარი სიღარიბე არ იქნება. მაგრამ ადამიანი ისწრაფის მხოლოდ იმ ფიზიოლოგიური სიამოვნებისაკენ, რაც მოჰყვება ქორწინებას, და სურს ბედნიერება, მაგრამ არ სურს ჩაიდინოს მშობლური გმირობა, რომელიც წარმოადგენს ცოლქმრული ცხოვრების ბუნებრივ გაგრძელებას. თუ ადამიანს არ სურს რათა შვას სიღარიბე, არცაა საჭირო. მაშინ მან უნდა შეწყვიტოს სქესობრივი ცხოვრება .ამ შემთხვევაში მისი ქმედება ლოგიკური იქნება.
როგორ გამოვკვებოთ შვილები ჩვენს დროში? როგორ მოიქცნენ ღარიბი მრავალშვილიანი მშობლები?
პასუხი უბრალოა: ქმარი უნდა მუშაობდეს სამ ადგილას, ცოლმა კი კერვა უნდა ისწავლოს, იმიტომ, რომ ასე უფრო იაფი იქნება ბავშვების ჩაცმა და ა.შ. ამასთან ერთად აუცილებელია ბევრ რამეში თავის შეზღუდვა, (რადგან თუ ადამიანები არ მოითმენენ ერთს, მოუწევთ მოთმინება სხვა რამეში, მაგ., უსახსრობაში) ბუნების საწინააღმდეგოდ არაბუნებრივად პრობლემის გადაწყვეტით - საკუთარი შვილების მოკვლით, ან თვითონ იქნებიან უბედურნი, ან იავადმყოფებენ თავად, იწვალებენ თავიანთი ცოცხალი შვილების გამო, როგორი შვილები უნდა შეეძინოთ მკვლელებს?! როგორ უნდა გაზარდონ მკვლელებმა შვილები?! შვილის მკვლელი ხომ ცილდება ზნეობრივ ზღვარს?! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ერთი შვილი, როდესაც მეორეს კლავ საკუთარი ნებით?! მაშინაც კი თუ ადამიანს არ ესმის, თუ რას სჩადის, მის ქვეცნობიერებაში მაინც აისახება ეს საშინელი ფაქტი. თუ ადამიანს არ სურს თავის შეზღუდვა ნებაყოფლობით, ის მაინც შეიზღუდება საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ. ადამიანს სურს უზრუნველყოს თავისი ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე, მაგრამ საბოლოოდ მისი ბედნიერება ამით არ იზრდება. შეუძლებელია მოიპოვო ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე.
რა ვქნათ, თუ ფეხმძიმობა გაუპატიურების შედეგია?
გაუპატიურების შედეგად ჩვეულებრივ, დაფეხმძიმება არ ხდება. ასე ხდება ერთეულ, გამონაკლის შემთხვევებში. მაგრამ დავუშვათ, რომ ვიხილავთ ასეთ შემთხვევას. უპირველესად, ბავშვი არაა დამნაშავე მომხდარ ფაქტში. მეორეც, გაუპატიურებაში ხშირად დამნაშავეა თავად დაზარალებული, ჩაცმულობის, ქცევის, უყურადღებობის ან უფროსების დაუჯერებლობის გამო და ა.შ. ხშირად სწორედ ამგვარი წინაპირობების გამო ხდება ტრაგედია. აქედან გამომდინარე, უფროსების საქციელზე უდანაშაულო ბავშვმა რატომ უნდა აგოს პასუხი?! თუ შვილი არ გსურს, შეიძლება გააჩინო და ბავშვთა სახლში მიაბარო. სახელმწიფო გაზრდის, გამოჩნდებიან ადამიანები რომლებიც მოინდომებენ ბავშვის აღზრდას. ბავშვების მსურველი ბევრია, ასე რომ არ არსებობს არავითარი მიზეზი ბავშვის მკვლელობისა.
თუ ქალი გასათხოვარია, მშობლები კი ბავშვის წინააღმდეგნი არიან ან ქმარი ამბობს, რომ მიატოვებს ცოლს, თუ ბავშვს არ მოიშორებს, როგორ მოვიქცეთ?
მოდი დავფიქრდეთ... ვთქვათ: მე ვარ ქალი, მყავს ორი შვილი, მათგან ერთმა დედაჩემი წყობიდან გამოიყვანა, დედაჩემი კი მეუბნება: "უნდა ამოირჩიო - ან მე ან შენი შვილი. ან ეხლავე გადააგდებ აივნიდან, ან შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!". რატომ არ შეიძლება უკვე დაბადებული, ცელქი შვილის აივნიდან გადაგდება, მით უფრო გაბრაზებულ გულზე გვეჩვენება, რომ ის ამას იმსახურებს, და რატომ არ შეიძლება არაფერში დამნაშავე, იქნებ კარგი, ჭკვიანი, დამჯერე, მომავალი ლომონოსოვის მოკვლა, იმის გამო, რომ იგი დროებით დედის საშოში იმყოფება. იქნებ უმჯობესია დავიცადოთ, გავაჩინოთ და ვნახოთ, როგორი იქნება? თუ იქნება ის ცუდი, ურჩი და დაუჯერებელი, მაშინ მოვკლათ! ყველა ერთხმად შესძახებს: "როგორ შეიძლება!" მაგრამ, თუ ის შეიძლება, ეს რატომ არ შეიძლება? ისევ მივდივართ აბსურდამდე. რას ნიშნავს, მშობლები არიან წინააღმდეგნი? იქნებ ჩვენს წინააღმდეგაცაა ვინმე? ე.ი. ჩვენც უნდა დავიხოცოთ?! ვიღაცის უკმაყოფილება ჯერ კიდევ არ არის არგუმენტი. ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ის წინააღმდეგია სხვისი ცხოვრებისა - მკვლელია!
როგორ მოვიქცეთ, თუ ფეხმძიმედ თორმეტი წლის გოგონაა.
თუ გოგონა ასეთი აღვირახსნილია და ამგვარად იქცევა, მაშინ ბუნებრივია მან უნდა კიდეც ზიდოს თავისი ჯვარი, როგორც თავისი ქმედების შედეგი. დავუშვათ ჩვენ გავიგეთ, რომ თორმეტი წლის ბიჭმა ჩაიდინა რაიმე დანაშაული. სრულიად ახლახან ასეთი შემთხვევა მოხდა ჩვენი ეკლესიის მახლობლად: მართალია, არა თორმეტი, არამედ ცამეტი წლის ბიჭებმა სასიკვდილოდ ცემეს ცხრა წლის ბიჭი. ჩვენი გონება ხომ გვკარნახობს, რომ ბოროტება როგორღაც უნდა აღიკვეთოს, რომ ბოროტება უნდა დაისაჯოს?! ასევეა ამ შემთხვევაშიც: გოგონა არ მოიქცა სწორად, მოიქცა როგორც ქუჩის გოგო. ამის გამო რატომ უნდა დაიღუპოს უდანაშაულო არსება?
თუ გათხოვილი ქალი ავადაა და მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა?
თუ მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, მაშინ იგი სქესობრივი ცხოვრებით დანაშაულს სჩადის. არსებობს შემთხვევები, როცა ქალებს ქორწინებას უშლიან. თუ რაიმე გარკვეული ფიზიოლოგიური (და არა გონებრივი), –მიზეზის გამო, ქალისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, ე.ი. მისთვის არ შეიძლება გათხოვება, რადგანაც ქმართან თანაცხოვრებას ბუნებრივად უნდა მივყავდეთ ბავშვის გაჩენამდე. თუ არ შეგიძლია შვილის გაჩენა, მაშინ ეს უკვე ჯვარია და უნდა ზიდო ეს ჯვარი. გინდა შვილი - არსებობს ბავშვთა სახლები, მრავალშვილიანი ოჯახები. შეგიძლია ვინმე იშვილო, ვინმეს დაეხმარო. ხდებოდა ასეც: მაგალითად, ოჯახში სამი გოგო თხოვდებოდა, ერთი კი არა და იგი ხდებოდა ძიძა დებისათვის. ყველამ ხომ არ უნდა ზიდოს გათხოვების ჯვარი და აჩინოს შვილები?! ზოგიერთი სხვა გზით მიდის.
თუ დედა შეიძლება მშობიარობის დროს მოკვდეს?
უამრავია შემთხვევაა, როდესაც ეკლესიაში მოდიან ქალები და ამბობენ: "ჩემთვის მშობიარობა არ შეიძლება, მოვკვდები". მე არ ვიცი არც ერთი შემთხვევა, რომელიც ნამდვილად სიკვდილით დამთავრებულიყო. ექიმები ჩვეულებრივ ვარაუდობენ, მაგრამ სიცოცხლესა და სიკვდილს წყვეტს არა ექიმი, არამედ - ღმერთი. და ღმერთი ყოველთვის მისცემს ძალას მთხოვნელს. მაგრამ, დავუშვათ, ქალს მართლა ემუქრება სიკვდილი. ჩვენ ვიცით რომ კარგი და ღვთისათვის მოსაწონი საქციელია, როდესაც ზრდასრული ადამიანი, სხვისი სიცოცხლის დასაცავად თავის სიცოცხლეს სწირავს. ასეთ ადამიანებს ჩვენ გმირებს ვუწოდებთ. ომის დროს ასეთებს მედლებსაც კი აძლევენ, რადგან სხვისთვის თავგანწირვა ღირსეული ნაბიჯია, წმინდა ადამიანური ქმედება. ხოლო საკუთარი შვილის სიკვდილის ხარჯზე გახანგრძლივებული სიცოცხლე, იგივეა რომ, დედამ შეჭამოს საკუთარი შვილი - ასეთი შემთხვევები იყო ლენინგრადის ბლოკადის დროს. როდესაც დედა ცდილობს შეინარჩუნოს საკუთარი სიცოცხლე შვილის ხარჯზე - ეს კანიბალიზმია. უმჯობესია მიენდო ღმერთს და იმედი იქონიო, რომ ცოცხალი გადარჩები. თუ ქალს ემუქრება სიკვდილი მშობიარობისას - ე.ი. მისთვის სქესობრივი ცხოვრება არ შეიძლება. არ შეიძლება მიიღო სიამოვნება საკუთარი შვილების მკვლელობით.
თუ ცნობილია, რომ ბავშვი ავადმყოფი დაიბადება?
ამ შემთხვევაში ლოგიკურია გავაჩინოთ, შევხედოთ, თუ დაიბადა ავადმყოფი ბავშვი - მოვკლათ საკუთარი ხელით, ყოველივე პრეპარატისა და ჩარევების გარეშე. არა და მითხარით, რატომაა ეს დაუბადებელი ბავშვის მოკვლაზე უარესი? და საერთოდ რა პრობლემაა: დაიბადება ავადმყოფი? ავადმყოფები სჭირდება საზოგადოებას. ისინი იწვევენ საზოგადოების თანაგრძნობას, გვასწავლიან სიყვარულს. თუ არ იქნებიან ავადმყოფები, მოხუცები, დავრდომილები, ჩვენ გავხდებით უფრო სასტიკნი. ამგვარი ადამიანების არსებობა აუცილებელიც კი არის. ხოლო ვის მისცეს ეს ჯვარი - ავადმყოფი შვილი, ამას ღმერთი არჩევს. ხომ შეიძლება ასეც მოხდეს: დაიბადა ჯანმრთელი ბავშვი და შემდეგ დასნეულდა. რა ვქნათ, მოვკლათ? არა! ჩვენ ვცდილობთ ვუმკურნალოთ, ექიმებს ვახვევთ თავზე, ვიხდით ფულს, ვეძებთ წამლებს. არის პრინციპული სხვაობა? რატომ უნდა მოვკლათ ავადმყოფი ბავშვი დედის მუცელში?
მშობლები ლოთები არიან. რატომ გავაჩინოთ ავადმყოფი, არავისთვის სასურველი შვილები?
აქ იცვლება დამოკიდებულება საკითხისადმი: დავხოცოთ მათი მშობლები! ლოთი მშობლები სოციალურად საშიშნი არიან. რატომ უნდა აგონ მათ მაგივრად პასუხი ბავშვებმა? შეიძლება გამოიცეს კანონი, ფულადი ჯარიმა, მოხდეს მათი იზოლირება. თუმცა, უკეთესია, თუ დაანებებენ სმას თავს და ნორმალური ცხოვრების წესით იცხოვრებდნენ. ეს იქნებოდა საუკეთესო გამოსავალი, მაგრამ რატომღაც ამის ნაცვლად ყველაზე დიდი ბოროტების არჩევა ხდება. სახელმწიფომ უნდა იპოვოს სხვა გამოსავალი, ვიდრე “"უბრალოდ"”მოკლას ბავშვი. ახლა რაც შეეხება არასასურველ ბავშვებს. ეს ჩვენთან არ ჭირდება ისინი არავის. მდიდარ ქვეყნებში კი მოიძებნება ათასობით ადამიანი, რომელებიც მზად არიან იშვილონ თუნდაც ავადმყოფი ბავშვი. და თუ სერიოზულად მოვეკიდებით ამ საქმეს, შეიძლება, ყველაფრის სახელმწიფო დონეზე ორგანიზება.
როგორ გავაჩინოთ ყველა შვილი, თუკი მეცნიერებმა გამოთვალეს, რომ დედამიწა მალე ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას?
მართალია, დედამიწა ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას, მაგრამ მაშინ დავხოცოთ ისინი ვინც ბევრს ჭამს, ან დავხოცოთ მსუქნები. ერთ ამ ნაირის მოკვლით ცხოვრების საშუალებას მივცემთ მეორეს. როგორც ვხედავთ, კითხვა ისევ აბსურდულია.
ამგვარად, ჩვენ განვიხილეთ ყველა ის გარემოება, რომელიც ერთი შეხედვით აბორტის სასარგებლოდ მეტყველებდა, მაგრამ როგორც ვნახეთ, არ არსებობს მიზეზი, რის გამოც შეიძლებოდეს მუცლადმყოფი ბავშვის მოკვლა.
და ბოლოს, გავარკვიოთ, თუ რატომ კრძალავს ეკლესია ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებებს.
საქმე იმაშია, რომ თუ დავუბრუნდებით ჩვენი საუბრის დასაწყისს, ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების ხმარება იგივეა, რაც კუჭის ხელოვნური გამოწმენდა, რათა კიდევ მივიღოთ სრულად არასაჭირო საჭმელი. ეს ერთგვარი თავის მოტყუება, სქესობრივი ცხოვრებით ვეწევით ორგანიზმის უაზრო ექსპლუატაციას შობის უნარის იგნორირების ხარჯზე. ადამიანი ემსგავსება მაიმუნს, რომელიც ზის თავის გალიაში და "მაიმუნობს." არა და ადამიანები უნდა მოქმედებდნენ ბუნების კანონების შესაბამისად. რაკი ღმერთმა აკურთხა ბავშვები, ე.ი. ბავშვი უნდა გაჩდეს. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება შეურაცყოფს ქორწინების საიდუმლოს, - უდიდეს საეკლესიო საიდუმლოს თავისი მნიშვნელობით. ქორწინებაში ორი ადამიანი სიყვარულით ერთდება და ორი უჯრედიდან წარმოიქმნება ერთი, წარმოიქმნება ახალი ადამიანი, თავისი შესაძლებლობებით, თავისი გენოფონდით, რომელიც აერთიანებს წინაპრების გენოფონდს, და რომელიც არასდროს ყოფილა დედამიწაზე. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება ადამიანის ბუნების წინააღმდეგაა მიმართული, ეს იგივეა რაც გადაიკეტო საყლაპავი. ამით ირღვევა ადამიანის სასიცოცხლო აგებულება. ხომ, მაგალითად, მდინარის აღმა შებრუნება უგუნურებაა, რაც ყოველთვის მოიტანს უბედურებას. ნებისმიერი ბოროტება უზნეობაა, ე.ი. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენებაც უზნეობაა, თუნდაც "უმნიშვნელო", ყოველთვის დამანგრეველად მოქმედებს მასზე, ვინც ეს ჩაიდინა. ამიტომაც ეკლესიას არ შეუძლია აკურთხოს ასეთი საშუალებები, რომლებიც ცვლიან ადამიანის ორგანიზმს, შექმნილს ღვთისაგან. ეკლესია გვასწავლის, რომ უნდა მოვთოკოთ ჩვენი ვნებები, და არა მარტო სექსუალური, არამედ სხვანიც - უნდა მოვთოკოთ მუცელი - არ გავცდეთ სიმაძღრის ზღვარს. უნდა ვებრძოლოდ განკითხვის ცოდვას, მრისხანების, ვერცხლისმოყვარეობისა და სხვა. მრუში გულთქმები ერთ-ერთი ვნებაა მრავალ ვნებათა შორის. ამ ცოდვით შეპყრობილი ადამიანები უკვე ატროფირებული არიან და არანაირ სიხარულს არ განიცდიან მისგან, ასევე, როგორც ალკოჰოლიზმი, შეიძლება ითქვას, რომ ის უკვე ერთგვარი ავადმყოფობაა და არავითარი ბედნიერება არ მოაქვს ადამიანისთვის. თავად ღვინოში არაფერია ცუდი, მაგრამ თუ ლოთობ, ეს უკვე დამანგრეველია ორგანიზმისათვის. ან ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვა ავიღოთ. ადამიანს აქვს იმდენი მატერიალური შეძლება, რომ გამოიკვებოს, ჩაიცვას, მაგრამ მას მეტი და მეტი უნდა. ის სიცოცხლეს არ იშურებს იმისთვის რომ უფრო მეტი ქონება დააგროვოს. მხოლოდ ფული, ფული და ფული- მაგრამ ეს ხომ უგუნურებაა?! ასევეა მრუშობის ვნება. სწორედ ასევე შეიძლება მუდმივად ამ ვნებით იცხოვრო ისე რომ შესწირო მას ყველაფერი: დრო, ენერგია, უნარი. მაგრამ ეს ხომ უკვე ავადმყოფობაა, რომელიც ანგრევს და აცარიელებს სულს, ფიტავს ორგანიზმს. ადამიანთან, რომელიც შეპყრობილია მრუშობის ვნებით, კამათი უაზრობაა: ის ამბობს, რომ ამ ცოდვის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია, ამისთვის ის მზადაა ბავშვებიც მოკლას და საკუთარი ორგანიზმიც გამოფიტოს, რადგან ყველამ კარგად იცის ჩასახვის საწინააღმდეგო შასუალებების მვნებელობის შესახებ. საინტერესოა! როცა ლაპარაკია ბავშვის მოკვლაზე, ადამიანები ფიქრობენ საკუთარ ჯანმრთელობაზე - "ჩემთვის არ შეიძლება ბავშვის გაჩენა" და როცა ლაპარაკია ჩასახვის საწინააღმდეგო წამლებზე - ისინი შეგნებულად ვნებენ საკუთარ თავს. ე.ი. საქმე არა ჯანმრთელობაშია, არამედ - ვნებებში. ამიტომ ადამიანმა უნდა აღიაროს: "მე ვარ მრუში და არ შემიძლია თავის მოთოკვა". აქედან გამომდინარე, უნდა ჩამოიშოროს ეს ვნება და არა ბავშვები.
პროტოპრესვიტერი დიმიტრი სმირნოვი
სხვადასხვა ადამიანებთან აბორტის თემაზე საუბრისას, ხშირად ვხვდები ტიპიურ სიტუაციაში: თანამოსაუბრე გულისყურით გისმენთ და გეთანხმებათ, რომ აბორტი ნამდვილად მკვლელობაა, თუმცა იმავე წამს ახსენდებათ გარემოებანი, რომელთა დროსაც ეს მკვლელობა გამართლებულია ან სულაც ერთადერთი გამოსავალია შექმნილი სიტუაციიდან გამოსასვლელად. შეკითხვები, რომლებიც ასეთ შემთხვევაში ისმება, როგორც წესი, არ იცვლება.
ყველა ეს შეკითხვა ნორმალური ფსიქიკისა და ლოგიკური აზროვნების მქონე ადამიანისათვის უბრალოდ, აბსურდულია, და მათზე პასუხის გაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ამ აბსურდულობის წინ წამოწევით, ასევე როგორც მათემატიკაში, იმისათვის, რომ დააამტკიცო ამა თუ იმ მტკიცებულების უზუსტობა, ზოგჯერ საჭიროა აბსურდამდის მიყვანის მეთოდის გამოყენება, აქაც, ეს არის ყველაზე გამოკვეთილი მეთოდი ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად.
დავიწყოთ ყველაზე გავრცელებული შეკითხვით: რატომ ვამრავლოთ სიღარიბე? ანუ რატომ გავაჩინოთ შვილები, თუკი ვერ მივცემთ მათ იმას, რისი მიცემაც ჩვენ გვსურს, რადგან არ გაგვაჩნია ამის შესაძლებლობა?
წარმოვიდგინოთ ასეთი სიტუაცია: ადამიანი, რომელმაც მსუყედ ისადილა, დგება მაგიდიდან და მას ეუბნებიან: "მოდი ვისადილოთ". თუ იგი რაღაც ხელოვნური საშუალებით გამოდევნის ყველაფერს კუჭიდან და ისევ სადილობს, ვიტყვით, რომ ეს აბსურდია, იმიტომ რომ, მართალია, ადამიანთა უმრავლესობა ზედმეტ საკვებს ღებულობს, მაგრამ ამ სახით (საჭმელით) სიამოვნების მიღება უაზრობაა. ასეა ამ შეკითხვის შემთხვევაშიც: სხეული, იქნება ეს ქალის თუ მამაკაცის, ყველა შინაგანი ორგანო, მოწყობილია იმისთვის, რომ ორგანიზმმა მოახდინოს ბავშვის ჩასახვა და შობა. თუ ადამიანები ქორწინდებიან, ბუნებრივიც და ნორმალურიცაა, რომ ამ პროცესს მოყვება ბავშვის გაჩენა, ე.ი. თუ ადამიანს არ სურს სიღარიბის გამრავლება, მაშინ იგი არც უნდა დაქორწინდეს. მაშინ არავითარი სიღარიბე არ იქნება. მაგრამ ადამიანი ისწრაფის მხოლოდ იმ ფიზიოლოგიური სიამოვნებისაკენ, რაც მოჰყვება ქორწინებას, და სურს ბედნიერება, მაგრამ არ სურს ჩაიდინოს მშობლური გმირობა, რომელიც წარმოადგენს ცოლქმრული ცხოვრების ბუნებრივ გაგრძელებას. თუ ადამიანს არ სურს რათა შვას სიღარიბე, არცაა საჭირო. მაშინ მან უნდა შეწყვიტოს სქესობრივი ცხოვრება .ამ შემთხვევაში მისი ქმედება ლოგიკური იქნება.
როგორ გამოვკვებოთ შვილები ჩვენს დროში? როგორ მოიქცნენ ღარიბი მრავალშვილიანი მშობლები?
პასუხი უბრალოა: ქმარი უნდა მუშაობდეს სამ ადგილას, ცოლმა კი კერვა უნდა ისწავლოს, იმიტომ, რომ ასე უფრო იაფი იქნება ბავშვების ჩაცმა და ა.შ. ამასთან ერთად აუცილებელია ბევრ რამეში თავის შეზღუდვა, (რადგან თუ ადამიანები არ მოითმენენ ერთს, მოუწევთ მოთმინება სხვა რამეში, მაგ., უსახსრობაში) ბუნების საწინააღმდეგოდ არაბუნებრივად პრობლემის გადაწყვეტით - საკუთარი შვილების მოკვლით, ან თვითონ იქნებიან უბედურნი, ან იავადმყოფებენ თავად, იწვალებენ თავიანთი ცოცხალი შვილების გამო, როგორი შვილები უნდა შეეძინოთ მკვლელებს?! როგორ უნდა გაზარდონ მკვლელებმა შვილები?! შვილის მკვლელი ხომ ცილდება ზნეობრივ ზღვარს?! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ერთი შვილი, როდესაც მეორეს კლავ საკუთარი ნებით?! მაშინაც კი თუ ადამიანს არ ესმის, თუ რას სჩადის, მის ქვეცნობიერებაში მაინც აისახება ეს საშინელი ფაქტი. თუ ადამიანს არ სურს თავის შეზღუდვა ნებაყოფლობით, ის მაინც შეიზღუდება საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ. ადამიანს სურს უზრუნველყოს თავისი ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე, მაგრამ საბოლოოდ მისი ბედნიერება ამით არ იზრდება. შეუძლებელია მოიპოვო ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე.
რა ვქნათ, თუ ფეხმძიმობა გაუპატიურების შედეგია?
გაუპატიურების შედეგად ჩვეულებრივ, დაფეხმძიმება არ ხდება. ასე ხდება ერთეულ, გამონაკლის შემთხვევებში. მაგრამ დავუშვათ, რომ ვიხილავთ ასეთ შემთხვევას. უპირველესად, ბავშვი არაა დამნაშავე მომხდარ ფაქტში. მეორეც, გაუპატიურებაში ხშირად დამნაშავეა თავად დაზარალებული, ჩაცმულობის, ქცევის, უყურადღებობის ან უფროსების დაუჯერებლობის გამო და ა.შ. ხშირად სწორედ ამგვარი წინაპირობების გამო ხდება ტრაგედია. აქედან გამომდინარე, უფროსების საქციელზე უდანაშაულო ბავშვმა რატომ უნდა აგოს პასუხი?! თუ შვილი არ გსურს, შეიძლება გააჩინო და ბავშვთა სახლში მიაბარო. სახელმწიფო გაზრდის, გამოჩნდებიან ადამიანები რომლებიც მოინდომებენ ბავშვის აღზრდას. ბავშვების მსურველი ბევრია, ასე რომ არ არსებობს არავითარი მიზეზი ბავშვის მკვლელობისა.
თუ ქალი გასათხოვარია, მშობლები კი ბავშვის წინააღმდეგნი არიან ან ქმარი ამბობს, რომ მიატოვებს ცოლს, თუ ბავშვს არ მოიშორებს, როგორ მოვიქცეთ?
მოდი დავფიქრდეთ... ვთქვათ: მე ვარ ქალი, მყავს ორი შვილი, მათგან ერთმა დედაჩემი წყობიდან გამოიყვანა, დედაჩემი კი მეუბნება: "უნდა ამოირჩიო - ან მე ან შენი შვილი. ან ეხლავე გადააგდებ აივნიდან, ან შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!". რატომ არ შეიძლება უკვე დაბადებული, ცელქი შვილის აივნიდან გადაგდება, მით უფრო გაბრაზებულ გულზე გვეჩვენება, რომ ის ამას იმსახურებს, და რატომ არ შეიძლება არაფერში დამნაშავე, იქნებ კარგი, ჭკვიანი, დამჯერე, მომავალი ლომონოსოვის მოკვლა, იმის გამო, რომ იგი დროებით დედის საშოში იმყოფება. იქნებ უმჯობესია დავიცადოთ, გავაჩინოთ და ვნახოთ, როგორი იქნება? თუ იქნება ის ცუდი, ურჩი და დაუჯერებელი, მაშინ მოვკლათ! ყველა ერთხმად შესძახებს: "როგორ შეიძლება!" მაგრამ, თუ ის შეიძლება, ეს რატომ არ შეიძლება? ისევ მივდივართ აბსურდამდე. რას ნიშნავს, მშობლები არიან წინააღმდეგნი? იქნებ ჩვენს წინააღმდეგაცაა ვინმე? ე.ი. ჩვენც უნდა დავიხოცოთ?! ვიღაცის უკმაყოფილება ჯერ კიდევ არ არის არგუმენტი. ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ის წინააღმდეგია სხვისი ცხოვრებისა - მკვლელია!
როგორ მოვიქცეთ, თუ ფეხმძიმედ თორმეტი წლის გოგონაა.
თუ გოგონა ასეთი აღვირახსნილია და ამგვარად იქცევა, მაშინ ბუნებრივია მან უნდა კიდეც ზიდოს თავისი ჯვარი, როგორც თავისი ქმედების შედეგი. დავუშვათ ჩვენ გავიგეთ, რომ თორმეტი წლის ბიჭმა ჩაიდინა რაიმე დანაშაული. სრულიად ახლახან ასეთი შემთხვევა მოხდა ჩვენი ეკლესიის მახლობლად: მართალია, არა თორმეტი, არამედ ცამეტი წლის ბიჭებმა სასიკვდილოდ ცემეს ცხრა წლის ბიჭი. ჩვენი გონება ხომ გვკარნახობს, რომ ბოროტება როგორღაც უნდა აღიკვეთოს, რომ ბოროტება უნდა დაისაჯოს?! ასევეა ამ შემთხვევაშიც: გოგონა არ მოიქცა სწორად, მოიქცა როგორც ქუჩის გოგო. ამის გამო რატომ უნდა დაიღუპოს უდანაშაულო არსება?
თუ გათხოვილი ქალი ავადაა და მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა?
თუ მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, მაშინ იგი სქესობრივი ცხოვრებით დანაშაულს სჩადის. არსებობს შემთხვევები, როცა ქალებს ქორწინებას უშლიან. თუ რაიმე გარკვეული ფიზიოლოგიური (და არა გონებრივი), –მიზეზის გამო, ქალისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, ე.ი. მისთვის არ შეიძლება გათხოვება, რადგანაც ქმართან თანაცხოვრებას ბუნებრივად უნდა მივყავდეთ ბავშვის გაჩენამდე. თუ არ შეგიძლია შვილის გაჩენა, მაშინ ეს უკვე ჯვარია და უნდა ზიდო ეს ჯვარი. გინდა შვილი - არსებობს ბავშვთა სახლები, მრავალშვილიანი ოჯახები. შეგიძლია ვინმე იშვილო, ვინმეს დაეხმარო. ხდებოდა ასეც: მაგალითად, ოჯახში სამი გოგო თხოვდებოდა, ერთი კი არა და იგი ხდებოდა ძიძა დებისათვის. ყველამ ხომ არ უნდა ზიდოს გათხოვების ჯვარი და აჩინოს შვილები?! ზოგიერთი სხვა გზით მიდის.
თუ დედა შეიძლება მშობიარობის დროს მოკვდეს?
უამრავია შემთხვევაა, როდესაც ეკლესიაში მოდიან ქალები და ამბობენ: "ჩემთვის მშობიარობა არ შეიძლება, მოვკვდები". მე არ ვიცი არც ერთი შემთხვევა, რომელიც ნამდვილად სიკვდილით დამთავრებულიყო. ექიმები ჩვეულებრივ ვარაუდობენ, მაგრამ სიცოცხლესა და სიკვდილს წყვეტს არა ექიმი, არამედ - ღმერთი. და ღმერთი ყოველთვის მისცემს ძალას მთხოვნელს. მაგრამ, დავუშვათ, ქალს მართლა ემუქრება სიკვდილი. ჩვენ ვიცით რომ კარგი და ღვთისათვის მოსაწონი საქციელია, როდესაც ზრდასრული ადამიანი, სხვისი სიცოცხლის დასაცავად თავის სიცოცხლეს სწირავს. ასეთ ადამიანებს ჩვენ გმირებს ვუწოდებთ. ომის დროს ასეთებს მედლებსაც კი აძლევენ, რადგან სხვისთვის თავგანწირვა ღირსეული ნაბიჯია, წმინდა ადამიანური ქმედება. ხოლო საკუთარი შვილის სიკვდილის ხარჯზე გახანგრძლივებული სიცოცხლე, იგივეა რომ, დედამ შეჭამოს საკუთარი შვილი - ასეთი შემთხვევები იყო ლენინგრადის ბლოკადის დროს. როდესაც დედა ცდილობს შეინარჩუნოს საკუთარი სიცოცხლე შვილის ხარჯზე - ეს კანიბალიზმია. უმჯობესია მიენდო ღმერთს და იმედი იქონიო, რომ ცოცხალი გადარჩები. თუ ქალს ემუქრება სიკვდილი მშობიარობისას - ე.ი. მისთვის სქესობრივი ცხოვრება არ შეიძლება. არ შეიძლება მიიღო სიამოვნება საკუთარი შვილების მკვლელობით.
თუ ცნობილია, რომ ბავშვი ავადმყოფი დაიბადება?
ამ შემთხვევაში ლოგიკურია გავაჩინოთ, შევხედოთ, თუ დაიბადა ავადმყოფი ბავშვი - მოვკლათ საკუთარი ხელით, ყოველივე პრეპარატისა და ჩარევების გარეშე. არა და მითხარით, რატომაა ეს დაუბადებელი ბავშვის მოკვლაზე უარესი? და საერთოდ რა პრობლემაა: დაიბადება ავადმყოფი? ავადმყოფები სჭირდება საზოგადოებას. ისინი იწვევენ საზოგადოების თანაგრძნობას, გვასწავლიან სიყვარულს. თუ არ იქნებიან ავადმყოფები, მოხუცები, დავრდომილები, ჩვენ გავხდებით უფრო სასტიკნი. ამგვარი ადამიანების არსებობა აუცილებელიც კი არის. ხოლო ვის მისცეს ეს ჯვარი - ავადმყოფი შვილი, ამას ღმერთი არჩევს. ხომ შეიძლება ასეც მოხდეს: დაიბადა ჯანმრთელი ბავშვი და შემდეგ დასნეულდა. რა ვქნათ, მოვკლათ? არა! ჩვენ ვცდილობთ ვუმკურნალოთ, ექიმებს ვახვევთ თავზე, ვიხდით ფულს, ვეძებთ წამლებს. არის პრინციპული სხვაობა? რატომ უნდა მოვკლათ ავადმყოფი ბავშვი დედის მუცელში?
მშობლები ლოთები არიან. რატომ გავაჩინოთ ავადმყოფი, არავისთვის სასურველი შვილები?
აქ იცვლება დამოკიდებულება საკითხისადმი: დავხოცოთ მათი მშობლები! ლოთი მშობლები სოციალურად საშიშნი არიან. რატომ უნდა აგონ მათ მაგივრად პასუხი ბავშვებმა? შეიძლება გამოიცეს კანონი, ფულადი ჯარიმა, მოხდეს მათი იზოლირება. თუმცა, უკეთესია, თუ დაანებებენ სმას თავს და ნორმალური ცხოვრების წესით იცხოვრებდნენ. ეს იქნებოდა საუკეთესო გამოსავალი, მაგრამ რატომღაც ამის ნაცვლად ყველაზე დიდი ბოროტების არჩევა ხდება. სახელმწიფომ უნდა იპოვოს სხვა გამოსავალი, ვიდრე “"უბრალოდ"”მოკლას ბავშვი. ახლა რაც შეეხება არასასურველ ბავშვებს. ეს ჩვენთან არ ჭირდება ისინი არავის. მდიდარ ქვეყნებში კი მოიძებნება ათასობით ადამიანი, რომელებიც მზად არიან იშვილონ თუნდაც ავადმყოფი ბავშვი. და თუ სერიოზულად მოვეკიდებით ამ საქმეს, შეიძლება, ყველაფრის სახელმწიფო დონეზე ორგანიზება.
როგორ გავაჩინოთ ყველა შვილი, თუკი მეცნიერებმა გამოთვალეს, რომ დედამიწა მალე ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას?
მართალია, დედამიწა ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას, მაგრამ მაშინ დავხოცოთ ისინი ვინც ბევრს ჭამს, ან დავხოცოთ მსუქნები. ერთ ამ ნაირის მოკვლით ცხოვრების საშუალებას მივცემთ მეორეს. როგორც ვხედავთ, კითხვა ისევ აბსურდულია.
ამგვარად, ჩვენ განვიხილეთ ყველა ის გარემოება, რომელიც ერთი შეხედვით აბორტის სასარგებლოდ მეტყველებდა, მაგრამ როგორც ვნახეთ, არ არსებობს მიზეზი, რის გამოც შეიძლებოდეს მუცლადმყოფი ბავშვის მოკვლა.
და ბოლოს, გავარკვიოთ, თუ რატომ კრძალავს ეკლესია ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებებს.
საქმე იმაშია, რომ თუ დავუბრუნდებით ჩვენი საუბრის დასაწყისს, ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების ხმარება იგივეა, რაც კუჭის ხელოვნური გამოწმენდა, რათა კიდევ მივიღოთ სრულად არასაჭირო საჭმელი. ეს ერთგვარი თავის მოტყუება, სქესობრივი ცხოვრებით ვეწევით ორგანიზმის უაზრო ექსპლუატაციას შობის უნარის იგნორირების ხარჯზე. ადამიანი ემსგავსება მაიმუნს, რომელიც ზის თავის გალიაში და "მაიმუნობს." არა და ადამიანები უნდა მოქმედებდნენ ბუნების კანონების შესაბამისად. რაკი ღმერთმა აკურთხა ბავშვები, ე.ი. ბავშვი უნდა გაჩდეს. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება შეურაცყოფს ქორწინების საიდუმლოს, - უდიდეს საეკლესიო საიდუმლოს თავისი მნიშვნელობით. ქორწინებაში ორი ადამიანი სიყვარულით ერთდება და ორი უჯრედიდან წარმოიქმნება ერთი, წარმოიქმნება ახალი ადამიანი, თავისი შესაძლებლობებით, თავისი გენოფონდით, რომელიც აერთიანებს წინაპრების გენოფონდს, და რომელიც არასდროს ყოფილა დედამიწაზე. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება ადამიანის ბუნების წინააღმდეგაა მიმართული, ეს იგივეა რაც გადაიკეტო საყლაპავი. ამით ირღვევა ადამიანის სასიცოცხლო აგებულება. ხომ, მაგალითად, მდინარის აღმა შებრუნება უგუნურებაა, რაც ყოველთვის მოიტანს უბედურებას. ნებისმიერი ბოროტება უზნეობაა, ე.ი. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენებაც უზნეობაა, თუნდაც "უმნიშვნელო", ყოველთვის დამანგრეველად მოქმედებს მასზე, ვინც ეს ჩაიდინა. ამიტომაც ეკლესიას არ შეუძლია აკურთხოს ასეთი საშუალებები, რომლებიც ცვლიან ადამიანის ორგანიზმს, შექმნილს ღვთისაგან. ეკლესია გვასწავლის, რომ უნდა მოვთოკოთ ჩვენი ვნებები, და არა მარტო სექსუალური, არამედ სხვანიც - უნდა მოვთოკოთ მუცელი - არ გავცდეთ სიმაძღრის ზღვარს. უნდა ვებრძოლოდ განკითხვის ცოდვას, მრისხანების, ვერცხლისმოყვარეობისა და სხვა. მრუში გულთქმები ერთ-ერთი ვნებაა მრავალ ვნებათა შორის. ამ ცოდვით შეპყრობილი ადამიანები უკვე ატროფირებული არიან და არანაირ სიხარულს არ განიცდიან მისგან, ასევე, როგორც ალკოჰოლიზმი, შეიძლება ითქვას, რომ ის უკვე ერთგვარი ავადმყოფობაა და არავითარი ბედნიერება არ მოაქვს ადამიანისთვის. თავად ღვინოში არაფერია ცუდი, მაგრამ თუ ლოთობ, ეს უკვე დამანგრეველია ორგანიზმისათვის. ან ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვა ავიღოთ. ადამიანს აქვს იმდენი მატერიალური შეძლება, რომ გამოიკვებოს, ჩაიცვას, მაგრამ მას მეტი და მეტი უნდა. ის სიცოცხლეს არ იშურებს იმისთვის რომ უფრო მეტი ქონება დააგროვოს. მხოლოდ ფული, ფული და ფული- მაგრამ ეს ხომ უგუნურებაა?! ასევეა მრუშობის ვნება. სწორედ ასევე შეიძლება მუდმივად ამ ვნებით იცხოვრო ისე რომ შესწირო მას ყველაფერი: დრო, ენერგია, უნარი. მაგრამ ეს ხომ უკვე ავადმყოფობაა, რომელიც ანგრევს და აცარიელებს სულს, ფიტავს ორგანიზმს. ადამიანთან, რომელიც შეპყრობილია მრუშობის ვნებით, კამათი უაზრობაა: ის ამბობს, რომ ამ ცოდვის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია, ამისთვის ის მზადაა ბავშვებიც მოკლას და საკუთარი ორგანიზმიც გამოფიტოს, რადგან ყველამ კარგად იცის ჩასახვის საწინააღმდეგო შასუალებების მვნებელობის შესახებ. საინტერესოა! როცა ლაპარაკია ბავშვის მოკვლაზე, ადამიანები ფიქრობენ საკუთარ ჯანმრთელობაზე - "ჩემთვის არ შეიძლება ბავშვის გაჩენა" და როცა ლაპარაკია ჩასახვის საწინააღმდეგო წამლებზე - ისინი შეგნებულად ვნებენ საკუთარ თავს. ე.ი. საქმე არა ჯანმრთელობაშია, არამედ - ვნებებში. ამიტომ ადამიანმა უნდა აღიაროს: "მე ვარ მრუში და არ შემიძლია თავის მოთოკვა". აქედან გამომდინარე, უნდა ჩამოიშოროს ეს ვნება და არა ბავშვები.
პროტოპრესვიტერი დიმიტრი სმირნოვი
ყველა ეს შეკითხვა ნორმალური ფსიქიკისა და ლოგიკური აზროვნების მქონე ადამიანისათვის უბრალოდ, აბსურდულია, და მათზე პასუხის გაცემა შესაძლებელია მხოლოდ ამ აბსურდულობის წინ წამოწევით, ასევე როგორც მათემატიკაში, იმისათვის, რომ დააამტკიცო ამა თუ იმ მტკიცებულების უზუსტობა, ზოგჯერ საჭიროა აბსურდამდის მიყვანის მეთოდის გამოყენება, აქაც, ეს არის ყველაზე გამოკვეთილი მეთოდი ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად.
დავიწყოთ ყველაზე გავრცელებული შეკითხვით: რატომ ვამრავლოთ სიღარიბე? ანუ რატომ გავაჩინოთ შვილები, თუკი ვერ მივცემთ მათ იმას, რისი მიცემაც ჩვენ გვსურს, რადგან არ გაგვაჩნია ამის შესაძლებლობა?
წარმოვიდგინოთ ასეთი სიტუაცია: ადამიანი, რომელმაც მსუყედ ისადილა, დგება მაგიდიდან და მას ეუბნებიან: "მოდი ვისადილოთ". თუ იგი რაღაც ხელოვნური საშუალებით გამოდევნის ყველაფერს კუჭიდან და ისევ სადილობს, ვიტყვით, რომ ეს აბსურდია, იმიტომ რომ, მართალია, ადამიანთა უმრავლესობა ზედმეტ საკვებს ღებულობს, მაგრამ ამ სახით (საჭმელით) სიამოვნების მიღება უაზრობაა. ასეა ამ შეკითხვის შემთხვევაშიც: სხეული, იქნება ეს ქალის თუ მამაკაცის, ყველა შინაგანი ორგანო, მოწყობილია იმისთვის, რომ ორგანიზმმა მოახდინოს ბავშვის ჩასახვა და შობა. თუ ადამიანები ქორწინდებიან, ბუნებრივიც და ნორმალურიცაა, რომ ამ პროცესს მოყვება ბავშვის გაჩენა, ე.ი. თუ ადამიანს არ სურს სიღარიბის გამრავლება, მაშინ იგი არც უნდა დაქორწინდეს. მაშინ არავითარი სიღარიბე არ იქნება. მაგრამ ადამიანი ისწრაფის მხოლოდ იმ ფიზიოლოგიური სიამოვნებისაკენ, რაც მოჰყვება ქორწინებას, და სურს ბედნიერება, მაგრამ არ სურს ჩაიდინოს მშობლური გმირობა, რომელიც წარმოადგენს ცოლქმრული ცხოვრების ბუნებრივ გაგრძელებას. თუ ადამიანს არ სურს რათა შვას სიღარიბე, არცაა საჭირო. მაშინ მან უნდა შეწყვიტოს სქესობრივი ცხოვრება .ამ შემთხვევაში მისი ქმედება ლოგიკური იქნება.
როგორ გამოვკვებოთ შვილები ჩვენს დროში? როგორ მოიქცნენ ღარიბი მრავალშვილიანი მშობლები?
პასუხი უბრალოა: ქმარი უნდა მუშაობდეს სამ ადგილას, ცოლმა კი კერვა უნდა ისწავლოს, იმიტომ, რომ ასე უფრო იაფი იქნება ბავშვების ჩაცმა და ა.შ. ამასთან ერთად აუცილებელია ბევრ რამეში თავის შეზღუდვა, (რადგან თუ ადამიანები არ მოითმენენ ერთს, მოუწევთ მოთმინება სხვა რამეში, მაგ., უსახსრობაში) ბუნების საწინააღმდეგოდ არაბუნებრივად პრობლემის გადაწყვეტით - საკუთარი შვილების მოკვლით, ან თვითონ იქნებიან უბედურნი, ან იავადმყოფებენ თავად, იწვალებენ თავიანთი ცოცხალი შვილების გამო, როგორი შვილები უნდა შეეძინოთ მკვლელებს?! როგორ უნდა გაზარდონ მკვლელებმა შვილები?! შვილის მკვლელი ხომ ცილდება ზნეობრივ ზღვარს?! როგორ შეიძლება გიყვარდეს ერთი შვილი, როდესაც მეორეს კლავ საკუთარი ნებით?! მაშინაც კი თუ ადამიანს არ ესმის, თუ რას სჩადის, მის ქვეცნობიერებაში მაინც აისახება ეს საშინელი ფაქტი. თუ ადამიანს არ სურს თავის შეზღუდვა ნებაყოფლობით, ის მაინც შეიზღუდება საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ. ადამიანს სურს უზრუნველყოს თავისი ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე, მაგრამ საბოლოოდ მისი ბედნიერება ამით არ იზრდება. შეუძლებელია მოიპოვო ბედნიერება მოკლული შვილის ხარჯზე.
რა ვქნათ, თუ ფეხმძიმობა გაუპატიურების შედეგია?
გაუპატიურების შედეგად ჩვეულებრივ, დაფეხმძიმება არ ხდება. ასე ხდება ერთეულ, გამონაკლის შემთხვევებში. მაგრამ დავუშვათ, რომ ვიხილავთ ასეთ შემთხვევას. უპირველესად, ბავშვი არაა დამნაშავე მომხდარ ფაქტში. მეორეც, გაუპატიურებაში ხშირად დამნაშავეა თავად დაზარალებული, ჩაცმულობის, ქცევის, უყურადღებობის ან უფროსების დაუჯერებლობის გამო და ა.შ. ხშირად სწორედ ამგვარი წინაპირობების გამო ხდება ტრაგედია. აქედან გამომდინარე, უფროსების საქციელზე უდანაშაულო ბავშვმა რატომ უნდა აგოს პასუხი?! თუ შვილი არ გსურს, შეიძლება გააჩინო და ბავშვთა სახლში მიაბარო. სახელმწიფო გაზრდის, გამოჩნდებიან ადამიანები რომლებიც მოინდომებენ ბავშვის აღზრდას. ბავშვების მსურველი ბევრია, ასე რომ არ არსებობს არავითარი მიზეზი ბავშვის მკვლელობისა.
თუ ქალი გასათხოვარია, მშობლები კი ბავშვის წინააღმდეგნი არიან ან ქმარი ამბობს, რომ მიატოვებს ცოლს, თუ ბავშვს არ მოიშორებს, როგორ მოვიქცეთ?
მოდი დავფიქრდეთ... ვთქვათ: მე ვარ ქალი, მყავს ორი შვილი, მათგან ერთმა დედაჩემი წყობიდან გამოიყვანა, დედაჩემი კი მეუბნება: "უნდა ამოირჩიო - ან მე ან შენი შვილი. ან ეხლავე გადააგდებ აივნიდან, ან შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!". რატომ არ შეიძლება უკვე დაბადებული, ცელქი შვილის აივნიდან გადაგდება, მით უფრო გაბრაზებულ გულზე გვეჩვენება, რომ ის ამას იმსახურებს, და რატომ არ შეიძლება არაფერში დამნაშავე, იქნებ კარგი, ჭკვიანი, დამჯერე, მომავალი ლომონოსოვის მოკვლა, იმის გამო, რომ იგი დროებით დედის საშოში იმყოფება. იქნებ უმჯობესია დავიცადოთ, გავაჩინოთ და ვნახოთ, როგორი იქნება? თუ იქნება ის ცუდი, ურჩი და დაუჯერებელი, მაშინ მოვკლათ! ყველა ერთხმად შესძახებს: "როგორ შეიძლება!" მაგრამ, თუ ის შეიძლება, ეს რატომ არ შეიძლება? ისევ მივდივართ აბსურდამდე. რას ნიშნავს, მშობლები არიან წინააღმდეგნი? იქნებ ჩვენს წინააღმდეგაცაა ვინმე? ე.ი. ჩვენც უნდა დავიხოცოთ?! ვიღაცის უკმაყოფილება ჯერ კიდევ არ არის არგუმენტი. ადამიანი, რომელიც აცხადებს, რომ ის წინააღმდეგია სხვისი ცხოვრებისა - მკვლელია!
როგორ მოვიქცეთ, თუ ფეხმძიმედ თორმეტი წლის გოგონაა.
თუ გოგონა ასეთი აღვირახსნილია და ამგვარად იქცევა, მაშინ ბუნებრივია მან უნდა კიდეც ზიდოს თავისი ჯვარი, როგორც თავისი ქმედების შედეგი. დავუშვათ ჩვენ გავიგეთ, რომ თორმეტი წლის ბიჭმა ჩაიდინა რაიმე დანაშაული. სრულიად ახლახან ასეთი შემთხვევა მოხდა ჩვენი ეკლესიის მახლობლად: მართალია, არა თორმეტი, არამედ ცამეტი წლის ბიჭებმა სასიკვდილოდ ცემეს ცხრა წლის ბიჭი. ჩვენი გონება ხომ გვკარნახობს, რომ ბოროტება როგორღაც უნდა აღიკვეთოს, რომ ბოროტება უნდა დაისაჯოს?! ასევეა ამ შემთხვევაშიც: გოგონა არ მოიქცა სწორად, მოიქცა როგორც ქუჩის გოგო. ამის გამო რატომ უნდა დაიღუპოს უდანაშაულო არსება?
თუ გათხოვილი ქალი ავადაა და მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა?
თუ მისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, მაშინ იგი სქესობრივი ცხოვრებით დანაშაულს სჩადის. არსებობს შემთხვევები, როცა ქალებს ქორწინებას უშლიან. თუ რაიმე გარკვეული ფიზიოლოგიური (და არა გონებრივი), –მიზეზის გამო, ქალისთვის არ შეიძლება მშობიარობა, ე.ი. მისთვის არ შეიძლება გათხოვება, რადგანაც ქმართან თანაცხოვრებას ბუნებრივად უნდა მივყავდეთ ბავშვის გაჩენამდე. თუ არ შეგიძლია შვილის გაჩენა, მაშინ ეს უკვე ჯვარია და უნდა ზიდო ეს ჯვარი. გინდა შვილი - არსებობს ბავშვთა სახლები, მრავალშვილიანი ოჯახები. შეგიძლია ვინმე იშვილო, ვინმეს დაეხმარო. ხდებოდა ასეც: მაგალითად, ოჯახში სამი გოგო თხოვდებოდა, ერთი კი არა და იგი ხდებოდა ძიძა დებისათვის. ყველამ ხომ არ უნდა ზიდოს გათხოვების ჯვარი და აჩინოს შვილები?! ზოგიერთი სხვა გზით მიდის.
თუ დედა შეიძლება მშობიარობის დროს მოკვდეს?
უამრავია შემთხვევაა, როდესაც ეკლესიაში მოდიან ქალები და ამბობენ: "ჩემთვის მშობიარობა არ შეიძლება, მოვკვდები". მე არ ვიცი არც ერთი შემთხვევა, რომელიც ნამდვილად სიკვდილით დამთავრებულიყო. ექიმები ჩვეულებრივ ვარაუდობენ, მაგრამ სიცოცხლესა და სიკვდილს წყვეტს არა ექიმი, არამედ - ღმერთი. და ღმერთი ყოველთვის მისცემს ძალას მთხოვნელს. მაგრამ, დავუშვათ, ქალს მართლა ემუქრება სიკვდილი. ჩვენ ვიცით რომ კარგი და ღვთისათვის მოსაწონი საქციელია, როდესაც ზრდასრული ადამიანი, სხვისი სიცოცხლის დასაცავად თავის სიცოცხლეს სწირავს. ასეთ ადამიანებს ჩვენ გმირებს ვუწოდებთ. ომის დროს ასეთებს მედლებსაც კი აძლევენ, რადგან სხვისთვის თავგანწირვა ღირსეული ნაბიჯია, წმინდა ადამიანური ქმედება. ხოლო საკუთარი შვილის სიკვდილის ხარჯზე გახანგრძლივებული სიცოცხლე, იგივეა რომ, დედამ შეჭამოს საკუთარი შვილი - ასეთი შემთხვევები იყო ლენინგრადის ბლოკადის დროს. როდესაც დედა ცდილობს შეინარჩუნოს საკუთარი სიცოცხლე შვილის ხარჯზე - ეს კანიბალიზმია. უმჯობესია მიენდო ღმერთს და იმედი იქონიო, რომ ცოცხალი გადარჩები. თუ ქალს ემუქრება სიკვდილი მშობიარობისას - ე.ი. მისთვის სქესობრივი ცხოვრება არ შეიძლება. არ შეიძლება მიიღო სიამოვნება საკუთარი შვილების მკვლელობით.
თუ ცნობილია, რომ ბავშვი ავადმყოფი დაიბადება?
ამ შემთხვევაში ლოგიკურია გავაჩინოთ, შევხედოთ, თუ დაიბადა ავადმყოფი ბავშვი - მოვკლათ საკუთარი ხელით, ყოველივე პრეპარატისა და ჩარევების გარეშე. არა და მითხარით, რატომაა ეს დაუბადებელი ბავშვის მოკვლაზე უარესი? და საერთოდ რა პრობლემაა: დაიბადება ავადმყოფი? ავადმყოფები სჭირდება საზოგადოებას. ისინი იწვევენ საზოგადოების თანაგრძნობას, გვასწავლიან სიყვარულს. თუ არ იქნებიან ავადმყოფები, მოხუცები, დავრდომილები, ჩვენ გავხდებით უფრო სასტიკნი. ამგვარი ადამიანების არსებობა აუცილებელიც კი არის. ხოლო ვის მისცეს ეს ჯვარი - ავადმყოფი შვილი, ამას ღმერთი არჩევს. ხომ შეიძლება ასეც მოხდეს: დაიბადა ჯანმრთელი ბავშვი და შემდეგ დასნეულდა. რა ვქნათ, მოვკლათ? არა! ჩვენ ვცდილობთ ვუმკურნალოთ, ექიმებს ვახვევთ თავზე, ვიხდით ფულს, ვეძებთ წამლებს. არის პრინციპული სხვაობა? რატომ უნდა მოვკლათ ავადმყოფი ბავშვი დედის მუცელში?
მშობლები ლოთები არიან. რატომ გავაჩინოთ ავადმყოფი, არავისთვის სასურველი შვილები?
აქ იცვლება დამოკიდებულება საკითხისადმი: დავხოცოთ მათი მშობლები! ლოთი მშობლები სოციალურად საშიშნი არიან. რატომ უნდა აგონ მათ მაგივრად პასუხი ბავშვებმა? შეიძლება გამოიცეს კანონი, ფულადი ჯარიმა, მოხდეს მათი იზოლირება. თუმცა, უკეთესია, თუ დაანებებენ სმას თავს და ნორმალური ცხოვრების წესით იცხოვრებდნენ. ეს იქნებოდა საუკეთესო გამოსავალი, მაგრამ რატომღაც ამის ნაცვლად ყველაზე დიდი ბოროტების არჩევა ხდება. სახელმწიფომ უნდა იპოვოს სხვა გამოსავალი, ვიდრე “"უბრალოდ"”მოკლას ბავშვი. ახლა რაც შეეხება არასასურველ ბავშვებს. ეს ჩვენთან არ ჭირდება ისინი არავის. მდიდარ ქვეყნებში კი მოიძებნება ათასობით ადამიანი, რომელებიც მზად არიან იშვილონ თუნდაც ავადმყოფი ბავშვი. და თუ სერიოზულად მოვეკიდებით ამ საქმეს, შეიძლება, ყველაფრის სახელმწიფო დონეზე ორგანიზება.
როგორ გავაჩინოთ ყველა შვილი, თუკი მეცნიერებმა გამოთვალეს, რომ დედამიწა მალე ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას?
მართალია, დედამიწა ვეღარ გამოკვებავს მოსახლეობას, მაგრამ მაშინ დავხოცოთ ისინი ვინც ბევრს ჭამს, ან დავხოცოთ მსუქნები. ერთ ამ ნაირის მოკვლით ცხოვრების საშუალებას მივცემთ მეორეს. როგორც ვხედავთ, კითხვა ისევ აბსურდულია.
ამგვარად, ჩვენ განვიხილეთ ყველა ის გარემოება, რომელიც ერთი შეხედვით აბორტის სასარგებლოდ მეტყველებდა, მაგრამ როგორც ვნახეთ, არ არსებობს მიზეზი, რის გამოც შეიძლებოდეს მუცლადმყოფი ბავშვის მოკვლა.
და ბოლოს, გავარკვიოთ, თუ რატომ კრძალავს ეკლესია ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებებს.
საქმე იმაშია, რომ თუ დავუბრუნდებით ჩვენი საუბრის დასაწყისს, ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების ხმარება იგივეა, რაც კუჭის ხელოვნური გამოწმენდა, რათა კიდევ მივიღოთ სრულად არასაჭირო საჭმელი. ეს ერთგვარი თავის მოტყუება, სქესობრივი ცხოვრებით ვეწევით ორგანიზმის უაზრო ექსპლუატაციას შობის უნარის იგნორირების ხარჯზე. ადამიანი ემსგავსება მაიმუნს, რომელიც ზის თავის გალიაში და "მაიმუნობს." არა და ადამიანები უნდა მოქმედებდნენ ბუნების კანონების შესაბამისად. რაკი ღმერთმა აკურთხა ბავშვები, ე.ი. ბავშვი უნდა გაჩდეს. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება შეურაცყოფს ქორწინების საიდუმლოს, - უდიდეს საეკლესიო საიდუმლოს თავისი მნიშვნელობით. ქორწინებაში ორი ადამიანი სიყვარულით ერთდება და ორი უჯრედიდან წარმოიქმნება ერთი, წარმოიქმნება ახალი ადამიანი, თავისი შესაძლებლობებით, თავისი გენოფონდით, რომელიც აერთიანებს წინაპრების გენოფონდს, და რომელიც არასდროს ყოფილა დედამიწაზე. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენება ადამიანის ბუნების წინააღმდეგაა მიმართული, ეს იგივეა რაც გადაიკეტო საყლაპავი. ამით ირღვევა ადამიანის სასიცოცხლო აგებულება. ხომ, მაგალითად, მდინარის აღმა შებრუნება უგუნურებაა, რაც ყოველთვის მოიტანს უბედურებას. ნებისმიერი ბოროტება უზნეობაა, ე.ი. ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენებაც უზნეობაა, თუნდაც "უმნიშვნელო", ყოველთვის დამანგრეველად მოქმედებს მასზე, ვინც ეს ჩაიდინა. ამიტომაც ეკლესიას არ შეუძლია აკურთხოს ასეთი საშუალებები, რომლებიც ცვლიან ადამიანის ორგანიზმს, შექმნილს ღვთისაგან. ეკლესია გვასწავლის, რომ უნდა მოვთოკოთ ჩვენი ვნებები, და არა მარტო სექსუალური, არამედ სხვანიც - უნდა მოვთოკოთ მუცელი - არ გავცდეთ სიმაძღრის ზღვარს. უნდა ვებრძოლოდ განკითხვის ცოდვას, მრისხანების, ვერცხლისმოყვარეობისა და სხვა. მრუში გულთქმები ერთ-ერთი ვნებაა მრავალ ვნებათა შორის. ამ ცოდვით შეპყრობილი ადამიანები უკვე ატროფირებული არიან და არანაირ სიხარულს არ განიცდიან მისგან, ასევე, როგორც ალკოჰოლიზმი, შეიძლება ითქვას, რომ ის უკვე ერთგვარი ავადმყოფობაა და არავითარი ბედნიერება არ მოაქვს ადამიანისთვის. თავად ღვინოში არაფერია ცუდი, მაგრამ თუ ლოთობ, ეს უკვე დამანგრეველია ორგანიზმისათვის. ან ვერცხლისმოყვარეობის ცოდვა ავიღოთ. ადამიანს აქვს იმდენი მატერიალური შეძლება, რომ გამოიკვებოს, ჩაიცვას, მაგრამ მას მეტი და მეტი უნდა. ის სიცოცხლეს არ იშურებს იმისთვის რომ უფრო მეტი ქონება დააგროვოს. მხოლოდ ფული, ფული და ფული- მაგრამ ეს ხომ უგუნურებაა?! ასევეა მრუშობის ვნება. სწორედ ასევე შეიძლება მუდმივად ამ ვნებით იცხოვრო ისე რომ შესწირო მას ყველაფერი: დრო, ენერგია, უნარი. მაგრამ ეს ხომ უკვე ავადმყოფობაა, რომელიც ანგრევს და აცარიელებს სულს, ფიტავს ორგანიზმს. ადამიანთან, რომელიც შეპყრობილია მრუშობის ვნებით, კამათი უაზრობაა: ის ამბობს, რომ ამ ცოდვის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია, ამისთვის ის მზადაა ბავშვებიც მოკლას და საკუთარი ორგანიზმიც გამოფიტოს, რადგან ყველამ კარგად იცის ჩასახვის საწინააღმდეგო შასუალებების მვნებელობის შესახებ. საინტერესოა! როცა ლაპარაკია ბავშვის მოკვლაზე, ადამიანები ფიქრობენ საკუთარ ჯანმრთელობაზე - "ჩემთვის არ შეიძლება ბავშვის გაჩენა" და როცა ლაპარაკია ჩასახვის საწინააღმდეგო წამლებზე - ისინი შეგნებულად ვნებენ საკუთარ თავს. ე.ი. საქმე არა ჯანმრთელობაშია, არამედ - ვნებებში. ამიტომ ადამიანმა უნდა აღიაროს: "მე ვარ მრუში და არ შემიძლია თავის მოთოკვა". აქედან გამომდინარე, უნდა ჩამოიშოროს ეს ვნება და არა ბავშვები.
პროტოპრესვიტერი დიმიტრი სმირნოვი
Subscribe to:
Posts (Atom)